(PL) CZYTAJ WIĘCEJ
(PL) Twórcze obszary: prokreacja, scenariusze przyszłości
Ludzie mają genetycznie uwarunkowane predyspozycje do wychowywania dzieci, aby w ten sposób przekazać geny kolejnemu pokoleniu. Dla niektórych walka o wychowanie dziecka w godnych warunkach staje się coraz trudniejsza wskutek ogromnego przeludnienia oraz coraz znaczniejszych problemów z degradacją środowiska naturalnego na skalę światową.
W centrum zainteresowania niniejszego projektu leży problem ludzkiej prokreacji w epoce nadmiernego zagęszczenia ludzkości, nieumiarkowanego rozwoju oraz kryzysu ekologicznego. Czy w świecie, w którym może zabraknąć pożywienia, a populacja ludzka sięga niemal siedmiu miliardów, kobieta rozważyłaby możliwość noszenia w łonie oraz urodzenia osobnika z któregoś z zagrożonych gatunków, np. rekina, tuńczyka lub delfina? Projekt przedstawia argument na rzecz rodzenia naszego pożywienia w celu spełnienia wymogów względem odżywiania i dzietności oraz omawia pewne techniczne szczegóły umożliwiające realizację takiego przedsięwzięcia.
Czy wychowywanie takiego zwierzęcia jak dziecka zmieniłoby jego wartość tak drastycznie, że nie bylibyśmy w stanie go spożyć ze względu na przesycenie miłością macierzyńską? „Dzieckiem” idealnym do tej pracy okazał się delfin Hektora – jeden z najmniejszych i najrzadszych gatunków delfina, który jako krytycznie zagrożony został wpisany do Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (wersja 2.3) za względu na skutki połowów prowadzonych przez ludzi, swój rozmiar (niemal identyczny z rozmiarem ludzkiego niemowlęcia), wysoki poziom inteligencji i zdolności komunikacyjne.
I Wanna Deliver a Dolphin… [Chcę urodzić delfina…] przedstawia wizję przyszłości, w której ludzie będą wpomagać ten gatunk za pomocą zaawansowanych technologii biologii syntetycznej. Stworzone zostaje „delfi-ludzkie łożysko”, które umożliwia kobiecie urodzenie delfina, dzięki czemu istoty ludzkie mogą zostać zastępczymi matkami dla osobników zagrożonego gatunku. Co więcej, smakosze mieliby okazję rozkoszowania się luksusem spożywania rzadkich zwierząt: zwierząt powstałych z ich własnych ciał, co stawiałoby pytania o prawo własności życia rzadkich zwierząt i życia jako takiego.
Syntetyczne delfi-ludzkie łożysko
Aby ludzka matka mogła donosić i urodzić delfina, trzeba wyprodukować syntetyczne „delfi-ludzkie łożysko”. Przez normalne ludzkie łożysko dziecko otrzymuje tlen, dwutlenek węgla, składniki odżywcze, hormony, przeciwciała (immunoglobulinę gamma, IgG), itd. Delfi-ludzkie łożysko nie przepuszcza IgG do dziecka. Łożysko powstaje z materii dziecka, w tym przypadku delfina, a nie z materii ludzkiej. Zapobiega to etycznym i prawnym trudnościom, które występują, gdy w badaniach nad rozrodczością wykorzystuje się ludzkie jajeczka. Doczesna powstaje dzięki wszczepieniu jajeczka. Zazwyczaj obce komórki (np. komórki innych osobników) atakowane są w ciele przez układ odpornościowy, tolerowane są one jednak wewnątrz doczesnej. Jednakże chociaż doczesna przyjmuje komórki innych osobników, komórki nie-ludzkie nadal byłyby celem ataku. Natomiast łożysko delfi-ludzkie zmodyfikowano tak, aby odróżniało ono komórki ssaków od komórek nie-ssaków, dzięki czemu zwiększa się zdecydowanie jego tolerancja.
Siara lub pierwsze mleko. Delfi-ludzkie łożysko blokuje dostarczanie ludzkiej IgG delfiniemu dziecku. Łożysko delfinów zazwyczaj nie przekazuje odporności matki dziecku, dostarczając w zamian „pierwszego mleka”, które zawiera znaczne ilości różnych przeciwciał. Natomiast kobieta najpierw musi nakarmić dziecko zsyntetyzowanym pierwszym mlekiem natychmiast po porodzie.
Specjalne podziękowania:
robotyczny delfin: Masamichi Hayashi
aktorka: Yuria Fujino
operator: Hiromitsu Murakami