(PL) O wystawie
(PL) Wystawa ukazuje artystę eksperymentatora, aktywistę nieobliczalnego i zdolnego w każdej chwili do antysystemowej kpiny albo mimikrycznej propagandy, opartej na bezwstydnie pop-kulturowych wzorcach, a i do (pełnokrwistego) frontalnego ataku.
Z zebranych prac wideo, dokumentów i fotografii wyłania się wielopostaciowy wizerunek Kantora, m.in. jako bezinteresownego darczyńcy, który na ścianach muzeów kreśli znak X własną krwią z probówek rozbijanych w chwilach instytucjonalnej nieuwagi systemu i jego funkcjonariuszy. Notabene o takie chwile zresztą coraz trudniej – bo pojawienie się Kantora od razu wzmaga czujność służb ochrony światowych muzeów. Stawia on bowiem pytania w obrębie murów sztuki instytucjonalnej: czym się różni performans legalny od nielegalnego, jaka jest wartość dzieła niechcianego, czym jest wolność, a czym wandalizm.
Prowadząc partyzanckie działania w obrębie polityki, Kantor występuje jako strateg, ideolog i uzurpator, słowem Pierwszy Neoista, niczym Mao, czy inna kultowa figura przechwycona przez rewolucyjną kontrkulturę – Che, wypowiadający się w imieniu uciskanych.
Wreszcie wystawa oferuje zestaw pieśni rewolucyjnych i wizerunków, w których artysta występuje jako gwiazda popkultury Monty Cantsin: open-pop-star. Jego fenomen polega na tym, że im bardziej rozpuszcza swą charyzmę w zbiorowej tożsamości – bo zgodnie z filozofią tego projektu, każdy może nazwać się Monty Cantsinem – tym bardziej właśnie Istvan Kantor okazuje się najwyraźniejszym Montym. Podobne rezultaty osiąga w walce z instytucjami sztuki – im bardziej jest przez nie odrzucany i szykanowany, tym bardziej pracują one na jego renomę i widzialność.
Pośród arsenału środków znajdują się też maszyny, których artysta używa do performansów, wideo oper i technologicznych orgii, od 35 lat walcząc tymi środkami na wszystkich frontach ze swoimi największymi wrogami: imperializmem transmisji, elitaryzmem, gentryfikacją i wszystkim, co pożera naszą autentyczność. Kantor łączy nieposłuszeństwo artystyczne z obywatelskim, zwalczając np. rentagon (koszmarną władzę równą władzy Pentagonu, właścicieli i zarządców budynków, pobierających opłaty za dach nad naszymi głowami i regulujących nasze prywatne życie i zachowania).
Kwestionuje status instytucjonalny wszelkich wartości, jak i ich osobisty, własny arsenał, karykaturując maskulinizm, seksizm i spryt męczeństwa. Szydercze samozwańcze męczeństwo, popkulturowy blichtr i polityczny patos, obciach i lans są bronią przeciw Imperializmowi Systemu Transmisji i szerzej, poprawnościowemu uciskowi systemu, w którym żyjemy – największego osobistego wroga Kantora/Monty Cantsina.
(PL) Wydarzenia towarzyszące
(PL) Spotkanie z Istvanem Kantorem i Piotrem Krajewskim | Promocja publikacji Widok – MEDIA REVOLT
26.06.2014 / czwartek – 17:30
Gdańska Galeria Miejska, ul. Piwna 27/29
Specjalne oprowadzania kuratorskie:
niedziela, 29.06.2014, 15:00
wtorek, 15.07.2014, 17:00
(PL) O artyście
(PL) Urodzony w komunistycznych Węgrzech Istvan Kantor (aka Monty Cantsin aka Amen!), którego charakterystyczne, zaangażowane realizacje prowokują dyskusje na temat instytucjonalizmu sztuki i jej autorytetów, posługuje się różnorodnymi środkami wyrazu. Konsekwentnie walcząc o niezależność artysty w coraz bardziej unifikującym się technologicznie, a rozwarstwiającym się ekonomicznie społeczeństwie tworzy wideo, performanse, instalacje multimedialne i muzykę elektroniczną, inicjuje ruchy o charakterze społecznym, jak np.: otwarty ruch artystyczny Monty Cantsin, czy ogólnoświatowy undergroundowy ruch Neoizm. Od wczesnych lat osiemdziesiątych wydał ponad tuzin albumów muzycznych, jako performer wywarł duży wpływ na środowisko alternatywnej muzyki noise czy electropop. Jego muzyka czerpie z różnorodnych stylów i gatunków – od klasyki do synthpopu lat osiemdziesiątych, punka, muzyki industrialnej, wojskowych marszy czy francuskich chansons de geste.
Prace Kantora to eksperymentujące intelektualne rebelie.
Doprowadzenie do upadku sztuki przez rezygnację z obiektu artystycznego było grą XX wieku, pełną przegranych i nieudanych rewolucji… Znaki świadczą jednak, że ta gra jeszcze się nie skończyła i reszta zdesperowanych graczy wciąż próbuje obalić rządzący system sztuki towarowej. – mówi Kantor. Zgodnie z duchem neoizmu kontynuując tradycje buntu awangardy, jego zainteresowania artystyczne, niezależnie od użytego medium zawsze odnoszą się do sytuacji społecznej. Łamiąc ograniczenia, w ciągu ostatnich trzech dekad niejednokrotnie był aresztowany i więziony m.in. za swoje partyzanckie interwencje w instytucjach sztuki.
Jest laureatem wielu prestiżowych nagród, wśród nich: Telefilm (kanadyjska nagroda dla najlepszego filmu i wideo w 1998 roku), Transmediale Berlin Award w 2001 roku czy Nagrody Gubernatora Generalnego Kanady w dziedzinie Visual Media and Art. Wielokrotnie uczestniczył w Biennale WRO, na którym nagradzany był aż trzykrotnie: na WRO 93 i 97 otrzymał drugą nagrodę (odpowiednio za prace Barricades i Nineveh), podczas WRO 09 otrzymał wyróżnienie za (The Never Ending) Operetta, a publiczność WRO 2011 wspaniale przyjęła jego performans Antihero!:
Performance to jeden z dziwniejszych rodzajów sztuki. (…) Kantor to potrafi. Performance trwał dłużej niż godzinę. Był kakofonią dźwięków i obrazów. Burzliwym krzykiem do zebranej w naprawdę dużej ilości publiczności, że Istvan się nie zgadza. Nie zgadza się na wszystko: kapitalizm, totalitaryzm, ucisk, wojny itd. Zaznacza również, że jest szczęśliwy bez pieniędzy, błyskając jednocześnie we wszystkie strony zębami z najbardziej trwałego metalu dotychczas nam znanego, ze specjalną nakładką by były bardziej widoczne. Gra sobą i swoimi przekonaniami, obrazami ze swojej głowy, popkultury, filmów, pornografii, technologii, wszystkiego.
