Info
ISTVAN KANTOR MEDIA REVOLT
June 20th – July 31st 2014
RENOMA Department Store, WROCŁAW, 2nd floor
Curator: Piotr Krajewski
Open pop star Monty Cantsin – also known as the steadily eccentric and radical Hungarian-born Canadian artist Istvan Kantor – is preparing his exhibition Media Revolt in Wrocław’s Renoma shopping mall. This is the second experimental undertaking jointly organized by the WRO Art Center and Griffin Art Space in the RenomaWRO series, which started with an international exhibition of installations during the WRO 2013 Media Art Biennale.
Born in communist Hungary, Istvan Kantor (aka Monty Cantsin, aka Amen!) uses varied forms of expression in his provocative and highly characteristic works dealing with the institutionalization of art and art authorities. In his ongoing battle for the independence of artists in a society that is increasingly unified technologically but increasingly disparate economically, Kantor creates videos, performances, multimedia installations and electronic music, and launches social movements like the multiple-use name movement exemplified by the open pop star Monty Cantsin and the worldwide underground Neoist movement. Since the early 1980s, Kantor has released over a dozen albums, and has been very influential on alternative music scenes such as noise and electropop. His music draws on a wide range of styles and genres, from classical to 1980s synthpop, punk, industrial music, march music and French chansons de geste.
Kantor’s works are experimental intellectual rebellions. “Bringing about the downfall of art by giving up art objects was a 20th-century game, full of lost and failed revolutions … But there are signs that the game isn’t over yet, and the remaining desperate players are still trying to overthrow the reigning system of art as commodity,” Kantor says. In keeping with the spirit of Neoism, Kantor carries on avant-garde traditions of rebellion, and his artistic endeavors – no matter what media he uses – always relate to the social situation. He has been arrested and jailed a number of times in the last three decades for his activities, including guerilla-style interventions in art institutions.
Kantor has won numerous prestigious awards, such as the Telefilm Canada Award for the Best Canadian Film and Video in 1998, the Transmediale Berlin Award in 2001 and the Canadian Governor General’s Award in Visual Media and Art. He has participated in several WRO Biennales: At WRO 93 and WRO 97 he won second prize (for his works Barricades and Nineveh, respectively); at WRO 09 honorable mention for (The Never Ending) Operetta, and the audience at WRO 2011 responded very enthusiastically to his performance Antihero!:
Performance art is one of the strangest art forms. […] Kantor knows how it’s done. His performance lasted over an hour. It was a cacophony of sounds and images. A tumultuous outcry to the really big audience that Istvan doesn’t agree. He doesn’t agree with anything: not capitalism, not communism, not oppression, not war, and so on. He also indicates that he’s happy without money, flashing his teeth all over the place – teeth made of the hardest metal, with a shining silvery plating that maximizes their visibility. He plays himself and his convictions, images from his own mind, from pop culture, films, pornography, technology, everything.
You leave an Istvan Kantor performance stunned and full of hatred, insight, energy, exhaustion and an irritation-tinged fascination with the colorful persona of the performer. Problems that are shouted out, accompanied by electronic music that isn’t always easy on the ears, are a powerful and much-needed form of expression in these times of mollification and political correctness.
Istvan Kantor is an anarchist-lampoonist who rouses strong emotions, and that’s what we like best in contemporary art. – Lidia Wojtasik, Wrocław Academy of Fine Arts Magazine
The radical and controversial Istvan Kantor appeared as the “open pop star” Monty Cantsin – a multiple-use name that Kantor and other artists have been playing off and on since the 1980s. By intelligently manipulating the contradictions associated with concepts like subversion, revolution, or the system, Kantor questions rules and principles of all kinds, and also takes a self-ironic look at his own position within them, portraying an anti-hero. – Ewa Wójtowicz, O.pl Magazine
Istvan Kantor is an utter madman. The guy’s over 60 years old but he’s got the energy of a teenager. His revolutionary performance full of cyberpunk allusions ended with him throwing a brick into a spinning washing machine and shooting rebellious members of the audience (I didn’t get that on video – sorry! I ran out of tape). I think I’ll have him tatooed on my biceps. And on top of that he was dancing all night at the Biennale club – he wore everyone out. Indestructible… – Jarek Tokarski, Vice Magazine
“The RenomaWRO Media Revolt exhibition is a continuation of Kantor’s discourse on the subject of the conventions of social institutions and cliches of art diuties ” says Piotr Krajewski, the curator of the exhibition.
In conjunction with the Media Revolt exhibition, the WRO Art Center is publishing a multi-media collection of Kantor’s most important writings, video works and musical performances. The publication will be part of the WIDOK: WRO Media Art Reader series.
FROM THE CURATOR
The Istvan Kantor: Media Revolt exhibition presents an artist-experimenter and unpredictable activist, capable of anti-establishment jeering one minute and mock propaganda the next, using both shamelessly pop paradigms and gale-force head-on attacks.
The video works, documents and photographs that comprise the exhibition reveal Kantor’s polymorphic personas. He appears, for example, as a selfless donor who paints Xs on museum walls in his own blood, from test tubes he smashes in a moment of inattention on the part of the institution and its functionaries. It’s worth noting that such moments are becoming harder and harder to come by, since Kantor tends to set museum guards worldwide on red alert merely by showing up. Within the walls of the institutionalized art world, Kantor asks questions about the difference between legal and illegal performance art, the value of unwanted artwork, and the nature of freedom vs. the nature of vandalism.
In his guerilla political activity, Kantor takes the roles of strategist, ideologist and usurper – the First Neoist, a figure like Mao or Che, taken over by the revolutionary counterculture and speaking out on behalf of the oppressed.
The exhibition also includes a set of revolutionary songs and the many personas in which Kantor appears as the “open pop star” Monty Cantsin. The amazing thing is that the more Kantor dissipates his charisma in this group identity (the idea of the project is that anyone can become Monty Cantsin), the more evident it is that Istvan Kantor is the Monty Cantsin – the most distinctive Monty of all. He achieves something similar in his waltz with art institutions: The more they reject and persecute him, they more renown and visibility they bring him.
Different types of machinery are also part of the arsenal that Kantor uses in his performances, video operas and technological orgies – an arsenal that has served him for 35 years in his all-out battle with his biggest enemies: broadcasting imperialism, elitism, gentrification and everything that erodes our authenticity. Kantor combines aristic disobedience with civil disobedience, in his opposition to (for example) the rentagon: a nightmarish power equivalent to the Pentagon, property owners and managers, who take money for the roofs over our heads and imposing regulations on our private lives and behavior.
Kantor questions the institutional status of all values, including his own personal arsenal of strategies, caricaturing masculinism, sexism and the cleverness of martyrdom. Scornful self-styled martyrdom, pop-cultural glitz and political pomposity, shame and ostentation are weapons against the Imperialism of the Transmission System and, more broadly, against the conformist pressure of the system we live in – Kantor/Monty Cantsin’s biggest adversary.
Patron: Griffin Art Space
Exhibition open through July 31, 2014
About exhibition
(PL) Wystawa ukazuje artystę eksperymentatora, aktywistę nieobliczalnego i zdolnego w każdej chwili do antysystemowej kpiny albo mimikrycznej propagandy, opartej na bezwstydnie pop-kulturowych wzorcach, a i do (pełnokrwistego) frontalnego ataku.
Z zebranych prac wideo, dokumentów i fotografii wyłania się wielopostaciowy wizerunek Kantora, m.in. jako bezinteresownego darczyńcy, który na ścianach muzeów kreśli znak X własną krwią z probówek rozbijanych w chwilach instytucjonalnej nieuwagi systemu i jego funkcjonariuszy. Notabene o takie chwile zresztą coraz trudniej – bo pojawienie się Kantora od razu wzmaga czujność służb ochrony światowych muzeów. Stawia on bowiem pytania w obrębie murów sztuki instytucjonalnej: czym się różni performans legalny od nielegalnego, jaka jest wartość dzieła niechcianego, czym jest wolność, a czym wandalizm.
Prowadząc partyzanckie działania w obrębie polityki, Kantor występuje jako strateg, ideolog i uzurpator, słowem Pierwszy Neoista, niczym Mao, czy inna kultowa figura przechwycona przez rewolucyjną kontrkulturę – Che, wypowiadający się w imieniu uciskanych.
Wreszcie wystawa oferuje zestaw pieśni rewolucyjnych i wizerunków, w których artysta występuje jako gwiazda popkultury Monty Cantsin: open-pop-star. Jego fenomen polega na tym, że im bardziej rozpuszcza swą charyzmę w zbiorowej tożsamości – bo zgodnie z filozofią tego projektu, każdy może nazwać się Monty Cantsinem – tym bardziej właśnie Istvan Kantor okazuje się najwyraźniejszym Montym. Podobne rezultaty osiąga w walce z instytucjami sztuki – im bardziej jest przez nie odrzucany i szykanowany, tym bardziej pracują one na jego renomę i widzialność.
Pośród arsenału środków znajdują się też maszyny, których artysta używa do performansów, wideo oper i technologicznych orgii, od 35 lat walcząc tymi środkami na wszystkich frontach ze swoimi największymi wrogami: imperializmem transmisji, elitaryzmem, gentryfikacją i wszystkim, co pożera naszą autentyczność. Kantor łączy nieposłuszeństwo artystyczne z obywatelskim, zwalczając np. rentagon (koszmarną władzę równą władzy Pentagonu, właścicieli i zarządców budynków, pobierających opłaty za dach nad naszymi głowami i regulujących nasze prywatne życie i zachowania).
Kwestionuje status instytucjonalny wszelkich wartości, jak i ich osobisty, własny arsenał, karykaturując maskulinizm, seksizm i spryt męczeństwa. Szydercze samozwańcze męczeństwo, popkulturowy blichtr i polityczny patos, obciach i lans są bronią przeciw Imperializmowi Systemu Transmisji i szerzej, poprawnościowemu uciskowi systemu, w którym żyjemy – największego osobistego wroga Kantora/Monty Cantsina.
Accompanying events
(PL) Spotkanie z Istvanem Kantorem i Piotrem Krajewskim | Promocja publikacji Widok – MEDIA REVOLT
26.06.2014 / czwartek – 17:30
Gdańska Galeria Miejska, ul. Piwna 27/29
Specjalne oprowadzania kuratorskie:
niedziela, 29.06.2014, 15:00
wtorek, 15.07.2014, 17:00
Artist's bio
(PL) Urodzony w komunistycznych Węgrzech Istvan Kantor (aka Monty Cantsin aka Amen!), którego charakterystyczne, zaangażowane realizacje prowokują dyskusje na temat instytucjonalizmu sztuki i jej autorytetów, posługuje się różnorodnymi środkami wyrazu. Konsekwentnie walcząc o niezależność artysty w coraz bardziej unifikującym się technologicznie, a rozwarstwiającym się ekonomicznie społeczeństwie tworzy wideo, performanse, instalacje multimedialne i muzykę elektroniczną, inicjuje ruchy o charakterze społecznym, jak np.: otwarty ruch artystyczny Monty Cantsin, czy ogólnoświatowy undergroundowy ruch Neoizm. Od wczesnych lat osiemdziesiątych wydał ponad tuzin albumów muzycznych, jako performer wywarł duży wpływ na środowisko alternatywnej muzyki noise czy electropop. Jego muzyka czerpie z różnorodnych stylów i gatunków – od klasyki do synthpopu lat osiemdziesiątych, punka, muzyki industrialnej, wojskowych marszy czy francuskich chansons de geste.
Prace Kantora to eksperymentujące intelektualne rebelie.
Doprowadzenie do upadku sztuki przez rezygnację z obiektu artystycznego było grą XX wieku, pełną przegranych i nieudanych rewolucji… Znaki świadczą jednak, że ta gra jeszcze się nie skończyła i reszta zdesperowanych graczy wciąż próbuje obalić rządzący system sztuki towarowej. – mówi Kantor. Zgodnie z duchem neoizmu kontynuując tradycje buntu awangardy, jego zainteresowania artystyczne, niezależnie od użytego medium zawsze odnoszą się do sytuacji społecznej. Łamiąc ograniczenia, w ciągu ostatnich trzech dekad niejednokrotnie był aresztowany i więziony m.in. za swoje partyzanckie interwencje w instytucjach sztuki.
Jest laureatem wielu prestiżowych nagród, wśród nich: Telefilm (kanadyjska nagroda dla najlepszego filmu i wideo w 1998 roku), Transmediale Berlin Award w 2001 roku czy Nagrody Gubernatora Generalnego Kanady w dziedzinie Visual Media and Art. Wielokrotnie uczestniczył w Biennale WRO, na którym nagradzany był aż trzykrotnie: na WRO 93 i 97 otrzymał drugą nagrodę (odpowiednio za prace Barricades i Nineveh), podczas WRO 09 otrzymał wyróżnienie za (The Never Ending) Operetta, a publiczność WRO 2011 wspaniale przyjęła jego performans Antihero!:
Performance to jeden z dziwniejszych rodzajów sztuki. (…) Kantor to potrafi. Performance trwał dłużej niż godzinę. Był kakofonią dźwięków i obrazów. Burzliwym krzykiem do zebranej w naprawdę dużej ilości publiczności, że Istvan się nie zgadza. Nie zgadza się na wszystko: kapitalizm, totalitaryzm, ucisk, wojny itd. Zaznacza również, że jest szczęśliwy bez pieniędzy, błyskając jednocześnie we wszystkie strony zębami z najbardziej trwałego metalu dotychczas nam znanego, ze specjalną nakładką by były bardziej widoczne. Gra sobą i swoimi przekonaniami, obrazami ze swojej głowy, popkultury, filmów, pornografii, technologii, wszystkiego.
