Info
Pierwsza wystawa konkursowa najlepszych prac dyplomowych obronionych w 2014 roku na wydziałach i kierunkach medialnych publicznych uczelni artystycznych w Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Łodzi, Poznaniu, Szczecinie, Warszawie i Wrocławiu, prezentowana w ramach Biennale WRO 2015.
Wystawa zrealizowana w nowym gmachu Biblioteki Uniwersyteckiej i Centrum Sztuki WRO.
O pracach i autorach
opieka: prof. Artur Tajber (Pracownia Sztuki Performans, Katedra Metod Sztuki) + dr hab. Grzegorz Biliński, prof. Marek Chołoniewski (Katedra Obszarów Sztuki)
Wydział Intermediów
Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie
Pracę stanowi układ, który tworzą dwa obiekty: roślina i sieć neuronowa. Pośrednikiem interakcji pomiędzy tymi, istniejącymi na dwóch rożnych płaszczyznach rzeczywistości, obiektami jest niezależny układ pomiarowy, przyjmujący jedynie określone bodźce zewnętrzne, takie jak wilgotność, temperatura i światło, które wpływają na ocenę stanu rośliny przez układ pomiarowy. Przetrwanie rośliny uzależnione jest od ograniczonych zasobów wody, którymi „gospodaruje” sieć neuronowa w cyklu dobowym. Zachowanie sieci i jej „decyzje” o podziale wody między siebie a roślinę kształtowane jest przez system nagród, generowany na podstawie odczytów, otrzymywanych ze środowiska życia rośliny. Przetrwanie i rozwój obu obiektów jest od siebie wzajemnie zależne.
Praca powstała jako rodzaj eksperymentu nad możliwościami kształtowania interakcji pomiędzy płaszczyzną realną i wirtualną.
Natalia Balska (PL), urodzona w Bielsku-Białej. Ukończyła Graphic and Media Design (BA Hons.) w University of the Arts w Londynie. W 2014 roku na Wydziale Intermediów ASP w Krakowie obroniła dyplom magisterski pt. „Pigmalion – o realności relacji pomiędzy człowiekiem i Maszyną”, którego częścią była instalacja „B-612”, wykorzystująca działanie sieci neuronowych.
/
opieka: prof. Grzegorz Hańderek
Pracownia Interpretacji Literatury
Wydział Artystyczny
Akademia Sztuk Pięknych w Katowicach
Praca dyplomowa podejmuje temat fenomenu dzieciństwa i dziecięcej filozofii życia, idei dorastania w przyrodzie. Siedmioletnia dziewczynka przyglądając się rzeczywistości wchodzi z nią w interakcje, komunikuje się z przyrodą za pomocą dźwięków, oswaja ją, naśladuje. W swoich zabawach przybiera rolę demiurga, efekty jej współpracy z naturą przypominają instalacje z materii ożywionej, na której przeprowadza się eksperyment. Wytwory jej obserwacji zawierają element zaskoczenia, absurdu i nonsensu. Dzieciństwo Wiktorii jest jej wynalazkiem, w którym wszystko może zostać poddane rewizji i zdefiniowane na nowo.
WiktorJa zabiera nas w fascynującą podróż po świecie, który istnieje wokół nas, jednak dostępny jest tylko dla wtajemniczonych. Tutaj nie ma prostych odpowiedzi, a sytuacje i przedmioty wcale nie muszą być tym czym na pierwszy rzut oka się wydają.
Ta wielowarstwowa poetycka opowieść mówi o podstawowych wartościach dotyczących życia, piękna, złożoności natury, o narodzinach i o śmierci. WiktorJawciąga nas w swój świat podobnie jak czyni to, przez dziurę w żywopłocie, inna bohaterka – Alicja z Krainy Czarów. Tak więc małe, okrągłe lusterko staje się portalem czasoprzestrzennym, który pozwala przenieść się nam w krainę, w której wszystko jest możliwe.
I choć oglądamy świat niezwykle piękny i estetyczny, to nie jest to świat do końca beztroski… Mimo, że piękny i kwitnący – zmierza w jednym kierunku – czego dowodem są kolejne wypadające mleczne zęby. Wszystko ma swój początek, ale koniec jest jeden i nieunikniony. Narodziny chodzą pod rękę ze śmiercią.
Alicja Boncel (PL), ur. 1980, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach (2009-2014). Poza ukończonymi studiami artystycznymi w zakresie grafiki warsztatowej jest absolwentką Wydziału Chemicznego Politechniki Śląskiej. Zajmuje się eksperymentalną sztuką audiowizualną i instalacją.
/
opieka: prof. dr hab. Leszek Knaflewski (as. Daniel Koniusz)
Pracownia Audiosfera
Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu
Jeśli kłamstwo miałoby jedno oblicze, jak prawda, bylibyśmy w lepszej sytuacji. Wystarczyłoby przeciwieństwo tego, co mówi kłamca. Ale rewers prawdy ma sto tysięcy twarzy i nieskończone pole.
— Michel de Montaigne
Rozważmy więc, czy sytuacja, w której dajmy na to, pewne działanie pozbawione intencji artystycznych, może być wciąż sztuką? Czy sam odbiorca może o tym zadecydować? Choćby mimowolnie, spontanicznie, tak to potraktuje. Nawet bezrefleksyjnie, a priori przyjmie to za fakt. Być może tak na niego to po prostu zadziała, jak wtedy, gdy kontemplował dzieło sztuki. Odpowiadając na to pytanie pomińmy teorie końca sztuki i spróbujmy pójść dalej. Nie będziemy pytać więc już o samo dzieło, lecz o to co właściwie nim nie jest.
Ekspozycja nas uwodzi. Odbiorca nie ma wątpliwości, że obcuje ze sztuką, że znajduje się na jej wystawie. Pytanie tylko, skąd ta pewność? Co, jeśli takim to się tylko wydaje? Może to scenografia spektaklu czyjejś konfabulacji lub środek do realizacji własnego interesu? Spójrzmy więc prawdzie w oczy.
Mamy sytuację, w której już nic nie wiemy. Tracimy orientację. Przestajemy znać swoją i innych rolę. Mamy wątpliwości, włącznie z tymi, które wspomagają podejrzenie popełnienia jakiegoś oszustwa, ale i bycia jego ofiarą. Towarzyszą nam trudności w rozpoznawaniu intencji i powodów, dla których mają miejsce zachowania nienormatywne, a wiarę w dostarczone nam treści tracimy.
Przedstawiona zasada otwiera pole do zarządzania motywami specyficznego odbiorcy i osiągania za jego pomocą osobistych celów. Pomińmy jednak rozwinięcie tematu samych konsekwencji, a skupmy się na potencjalnych jego powodach.
Czy kłamca może mówić prawdę? Zapomnijmy na chwilę o znanym nam wszystkim paradoksie i spróbujmy odpowiedzieć na to pytanie z innej strony. Nie – bo takim dał się poznać. Kłamca nie będzie prawdomówny, nawet gdybyśmy nie mieli co do tego pewności. Gdyby jednak okazało się inaczej, konsekwencje poniosą ci, którzy nie uwierzyli, np. popełniając z tej przyczyny przestępstwo. I gdy sędziowie skarzą kłamcę za oszustwo, podstawą wyroku będą zeznania tych, którzy takim go określili. Hannah Arendt nazywała to „rodzajem konspiracji w biały dzień”. Ta fałszywa prawdomówność jest jednym z bardziej wyrafinowanych, ale i niebezpiecznych sposobów kłamania. Przedstawiając prawdę, czynimy to tak, by odebrać jej walor realności i prawdopodobieństwa. By wypowiadając ją „dążyć do zmylenia tych, którzy wierzą, że nie powinni w nią uwierzyć, łatwowiernych, którzy uważają się za wystarczająco sprytnych, sceptycznych i wtajemniczonych, by należeć do grona tych, którzy wiedzą, w co trzeba wierzyć” (J. Derrida).
Wracając do pytania wstępnego, zastanówmy się więc, czy w takim razie w sztuce godzi się stosowanie praktyk znanych jako perswazyjne, bezwzględnie posiłkując się przy tym dziedzinami takimi jak semiotyka, logika, czy retoryka? Przyjmijmy nawet, że tak – pytanie tylko, czy wtedy sztuka ma prawo legitymizować to, co temu prawu przeczy ?
Evey z filmu „V jak Vandetta” uważała, że politycy kłamią żeby prawdę ukryć, natomiast artyści żeby ją przekazać. Natomiast Platon, piewca sprawiedliwości i porządku zwykł mawiać – kłamstwo jest pozytywne, jeśli służy wyższym celom. Sam jednak w Idealnym Państwie miejsca dla artystów nie widział.
Tomasz Koszewnik (PL), ur. 1986 w Białymstoku. Studiował w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Warszawskiego (2008-2010) oraz w Katedrze Intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu (2010-2014). Odbył roczny kurs w Pracowni Działań Przestrzennych prof. Mirosława Bałki na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (2011/2012). Obronił dyplom licencjacki w Pracowni Audiosfera UAP pod kierunkiem prof. Leszka Knaflewskiego (2014). Rozpoczął studia magisterskie w Katedrze Intermediów oraz Fotografii (2014). Jego najważniejsze wystawy to: Wspólny projekt (Muzeum Sztuki w Łodzi, Fundacja Sztuki Polskiej ING, Łódź, 2014), Points of View (Centrala Gallery, Birmingham, 2014), Lekcja latania (Galeria Arsenał, Białystok, 2014), Lucid Dream (Centrum Kultury Zamek, Poznań, 2014), H.K.Ł.O.P.R. (MOCAK, Kraków, 2013), Biennale Sztuki Młodych Rybie Oko (Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk, 2013), Wtrącenia (Muzeum Chopina, Żelazowa Wola, 2013), Pewność (BWA, Warszawa, 2013), Konteksty (Międzynarodowy Festiwal Sztuki Efemerycznej, Sokołowsko, 2012), No Budget Show IV (MOCAK, Kraków, 2012), Kryzys (Muzeum Współczesne Wrocław, 2012), Happy Birthday Mr. Fluxus (Centrum Kultury Zamek, Poznań, 2012), Wiek XIX vs XXI (Muzeum Narodowe, Kraków, 2011), Przeciąg (Festiwal Sztuki Młodych, Zachęta Sztuki Współczesnej, Szczecin, 2011), Daj Głos (Zona Sztuki Aktualnej, Szczecin, 2011), Triennale Młodych (Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko, 2011).
/
opieka: dr Artur Chrzanowski (Pracownia Fotografii) + prof. Wiesław Karolak (Pracownia Intermediów)
Wydział Sztuk Wizualnych
Akademia Sztuk Pięknych w Łodzi
Tytułowe „zżycie się” z jednej strony oznacza przywiązanie do kogoś, przyzwyczajenie, ale jednocześnie może być interpretowane jako przystosowanie, podporządkowanie, przywyknięcie – do charakteru danej osoby lub sytuacji. Słowo„sztuka” natomiast kojarzy się przede wszystkim z działalnością artystyczną, ale w połączeniu ze słowem „zżycia” przywodzi na myśl tytuły popularnych obecnie poradników, mających na celu uczynienie naszego życia doskonalszym. I wreszcie„Sztuka zżycia” odczytana pośpiesznie może zabrzmieć jak „Sztuka z życia”, co prowadzi nas do takich haseł z historii sztuki współczesnej, jak: „Sztuka jest życiem, życie jest sztuką”, czy „Dzieło sztuki to działanie i życie, które może być zdokumentowane”.
Głównym punktem pracy jest postać okaleczonego w wypadku samochodowym w młodości wujka artystki i jego życie. Inspirując się postawą artystów, którzy sztuką uczynili zapis codziennego życia, postanowiłam rejestrować za pomocą fotografii egzystencję wujka. W efekcie długotrwałej rejestracji wytworzyło się archiwum, zawierające zbiór dokumentów fotograficznych z kolejnych minut, godzin, dni i miesięcy.
Archiwum jest dostępne na stronie: archiwumprocesu.blogspot.com.
/
opieka: dr Prot Jarnuszkiewicz (aneks do dyplomu pod opieką prof. Mirosława Bałki, Pracownia Działań Przestrzennych)
Wydział Sztuki Mediów
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Praca traktuje o zależnościach pomiędzy jednostką a zbiorowością. Inspirację do niej stanowił chór grecki: jego wspólnotowość, szyk, unifikacja jednostki, uroczystość oraz uniwersalność przekazu. Centralny element greckiego przedstawienia – we współczesnej nauce o teatrze jest niemal wykluczony z rozważań na temat dramatu. W realizacji Mielcarek chór staje się widoczny i bardziej osobowy – artystka decyduje się na przestawienie przyjętych porządków, czyli tytułową „inwersję”.
Genezą pracy było wewnętrzne rozdarcie autorki między chęcią przynależności do masy, czy też określonej społeczności (w której wraz z unifikacją odczuwamy pewien rodzaj bezpieczeństwa) a byciem jednostką manifestującą swoją odrębność.
Bardzo ważna w kontekście pracy jest metoda movement choir Rudolfa Labana, polegająca na prostym ruchu unisono, jednakowym dla wszystkich tancerzy. Chóry unisono zostały zapomniane w Europie głównie za sprawą nazizmu, który korzystał z nich w kampanii wizerunkowej Hitlera.
Miejscem akcji jest stadion Słubickiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Słubicach – do 1945 roku znany jako Stadion Wschodniomarchijski – jeden z najstarszych stadionów w Europie Środkowej, dawniej należący do prawobrzeżnej dzielnicy Frankfurtu nad Odrą. Historycznie miejsce naznaczył przemawiający tam w 1932 roku Adolf Hitler. Regularnie odbywały się tam także igrzyska gimnastyczne oraz msze polowe gromadzące tłumy wiernych. O dodatkowej wartości tego miejsca stanowi przedziwna mieszanka geometrycznych kształtów obiektu sportowego z architekturą wzorowaną na amfiteatrze w Akwizgranie. Szczególnie charakterystyczna jest korona stadionu, czyli półkolista ściana poprzetykana arkadami z nieobrobionych bloków naturalnego kamienia.
Każda z dwóch projekcji ma ściśle określoną choreografię. Pierwsza prezentuje układ ruchów inspirowany działaniami jednostek dyrygujących zbiorowościami, takich jak policjant, stewardessa, dyrygent, ksiądz. Drugi materiał bazuje na układzie ruchów zaobserwowanych u zbiorowości i, w kontekście prezentowanych gestów, stanowi odpowiedź dla pierwszego.
Marta Mielcarek (PL), ur. 1990, absolwentka Wydziału Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zajmuje się fotografią oraz wideo.
Jej realizacje prezentowane były na wystawach międzynarodowych oraz krajowych m.in. Masquarade (Centrum Fotografii, Sztokholm), Images of the Academy (Ryga), Urbild/Abbild (Lokal_30, Warszawa), Fierds forever podczas Fotofestiwalu w Łodzi, Kohezja (Teatr Nowy, Warszawa), Wandaliza (BWA, Zielona Góra), Spokojna Tour-now (Mocak, Kraków), Akomodacja (Muzeum Sztuki Współczesnej, Mińsk), Ogólnopolska Wystawa Najlepszych Dyplomów Akademii Sztuk Pięknych 2014 (Wielka Zbrojownia, Gdańsk), Coming Out 2014 (Kamienica Raczyńskich, Warszawa).
Współpracowała z Teatrem Rozmaitości w Warszawie, Teatrem Baj w Warszawie, Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie, Teatrem Powszechnym w Łodzi, Teatrem Nowym w Poznaniu.
Jest laureatką nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013) oraz dwukrotną stypendystką Funduszu Popierania Twórczości przy Stowarzyszeniu Twórczości Autorów ZAIKS (2012, 2013). W 2014 roku zdobyła Nagrodę Rektorów w Ogólnopolskiej Wystawie Konkursowej absolwentów publicznych uczelni artystycznych „Najlepsze dyplomy 2014”. W tym samym roku zdobyła również nagrodę główną w Najlepszych Dyplomach Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych Coming Out 2014.
Mieszka i pracuje w Warszawie.
/
opieka: prof. Grzegorz Klaman
Pracownia Działań Transdyscyplinarnych
Wydział Rzeźby i Intermediów
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Inspiracją do realizacji Postrzyżyn był obrzęd inicjacji zaczerpnięty z kultury ludowej: symboliczne przejście 8-10-letnich chłopców spod opieki matki pod opiekę ojca; przejście młodego mężczyzny w świat dorosłych.
Artystka o projekcie:
„Przewartościowałam ten obrzęd na stronę kobiecą i współczesną młodej dorastającej kobiety, która mierzy się z rzeczywistością. Stawiam w tej pracy problem młodej dziewczyny w kontekście miejsca życia, pochodzenia, bytu w społeczeństwie, rodzinie i poszukiwaniu swojego miejsca na Ziemi. Obrzęd postrzyżyn symbolizuje tu odejście spod bezpiecznego miejsca na uczelni i opieki rodziców w dorosłe życie poprzez symboliczne obcięcie włosów”.
Projekt jest podsumowaniem dotychczasowych prac artystki.
Justyna Orłowska (PL), ur. 1988. W 2012 roku obroniła dyplom licencjacki Plant.BioLab w pracowni Działań Interdyscyplinarnych prof. Grzegorza Klamana na ASP w Gdańsku, przy współpracy dr Anny Białej z Wydziału Genetyki Uniwersytetu Gdańskiego w Gdańsku. Obecnie studiuje intermedia na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Zajmuje się wideo, instalacjami, działaniami multimedialnymi, bioartem i performance. Interesują ją działania zarówno postkonceptualne, jak i sztuka zaangażowana. Remiksując ze sobą różne media tworzy nowe konteksty. W 2014 roku zdobyła Grand Prix w konkursie digital art now na Międzynarodowym Festiwalu Digital_ia 14 w Szczecinie. W 2013 roku otrzymała Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia dla studentów na rok akademicki 2013/2014, Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia dla studentów uczelni artystycznych i Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury dla najlepszego studenta I roku akademickiego 2012/13 kierunku Intermedia II st. na Wydziale Rzeźby i Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Od 2013 roku członkini grupy artystycznej atelieR z Gdańska/Warszawy. Od 2014 roku członkini grupy filmowej ARTsight w Gdańsku.
/
opieka: prof. Wiesław Gołuch (ad. Maja Wolińska, as. Jakub Jernajczyk)
Pracownia Perswazji Medialnej (aneks: Pracownia Fotomediów pod opieką prof. Andrzeja Batora)
Wydział Grafiki i Sztuki Mediów
Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu
Tematem przewodnim prac – „Pytania na wszystkie odpowiedzi” oraz „Miłość bezwarunkowa” – jest autyzm. Artystka postanowiła zapisywać wypowiedzi chorego brata, angażując w to również mamę. Forma realizacji w postaci książeczek i kartek z wypisanymi frazami podkreśla przypadkowość / losowość doboru słów. Piotr jest świetnym słowotwórcą, przełamuje wszelkie zasady językowe, m.in. stopniuje czasowniki. Jego kreatywność w określaniu rzeczy zdaje się być nieokiełznana. Zapiski przybliżają nam jego osobowość – zarazem wrażliwego i zagubionego oraz dowcipnego i czerpiącego radość z życia chłopaka.
Drugą częścią „Pytań na wszystkie odpowiedzi” są telewizory, emitujące obraz o nierównej powierzchni, po którym przemieszcza się niezidentyfikowany cień, symbolizujący trudność w rozpoznawaniu, określaniu świata. Równocześnie odczytywane są zapisane wcześniej słowa, z czasowym przesunięciem. Zabieg ten ma na celu przybliżenie pojęcia echolalii (zaburzenia myślenia, niepotrzebne powtarzanie zasłyszanych słów i zwrotów), przypisywanej autystom. Całość jest zamknięta w błękitnej otoczce, mającej charakter symboliczny (niebieski jest międzynarodowym kolorem autyzmu).
Aneksem do dyplomu jest krótki film powstały na podstawie zgromadzonych przez autorkę fotografii jej mamy i brata, opisujący ich relacje – „Miłość bezwarunkowa”. Przenikające się fotografie mają na celu ukazanie chwil jako niekończącego się procesu, rytuału. Ścieżkę dźwiękową stanowią nagrywane przez autorkę rozmowy i monologi bohaterów, ale także pomrukiwania, świergotanie i „buczenie” jej brata oraz odgłosy otoczenia.
Aleksandra Trojanowska (PL), ur. 1992. Absolwentka Sztuki Mediów wrocławskiej ASP. Uczestniczka programu Stypendium Zagraniczne w Alberta College of Art and Design w Kanadzie. Obecnie kontynuuje studia drugiego stopnia na kierunku Sztuka Mediów ASP we Wrocławiu. Od trzech lat stypendystka Rektora ASP. Brała udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych.
/
opieka: prof. Agata Michowska + prof. Wojciech Łazarczyk
Pracownia Działań Multimedialnych
Akademia Sztuki w Szczecinie
Praca składa się z dwóch części. Pierwsza z nich to wideo, w którym artysta wyrusza na wyprawę, mającą na celu zbadanie krajobrazu dźwiękowego swojego mieszkania. Druga to animacja, przedstawiająca rzut przestrzeni, w której autor się porusza. Animacja jest zsynchronizowana z wideo, stanowi rodzaj nawigacji pokazującej sposób poruszania się artysty, o czym informuje mała, pulsująca, zielona kropka.
Rafał Żarski (PL), ur. 1989. W 2010 roku uzyskał dyplom z projektowania graficznego w Policealnym Studium Plastycznym „Collage” w Warszawie. Od 2011 roku jest studentem multimediów na Akademii Sztuki w Szczecinie. Stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013).
Jury + Werdykt
Joanna M. Krysa (Kunsthal Aarhus), Alexandra Waligorski (NODE – Forum for Digital Arts), Michał Woliński (Piktogram)
„Z radością przyjęliśmy zaproszenie do udziału w tym wydarzeniu, nowym tak dla Biennale WRO, jak dla i polskiej sceny sztuki mediów – po raz pierwszy bowiem na Biennale zostały przedstawione wybrane prace studentów kończących akademie sztuk pięknych w Polsce.
Zaprezentowanych zostało osiem akademii, po jednej pracy z każdej. Wstępna selekcja została przeprowadzona przez zespół Fundacji WRO, naszym zaś zadaniem było dokonanie wyboru i wyróżnienie prac z tej krótkiej listy.
Możliwość prezentacji prac absolwentów, czyli początkujących artystów na tak prestiżowym forum o międzynarodowym uznaniu to znaczący i inspirujący impuls dla kształcenia artystycznego w Polsce.
Zadanie, przed którym stanęło jury było niełatwe, niemniej chcielibyśmy jednogłośnie wyróżnić dwie prace:
B-612 autorstwa Natalii Balskiej z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie
Inwersja autorstwa Marty Mielcarek z Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie
B-612 – za przeniesienie dyskursu z interaktywności, jako domeny wyłącznie antropocentrycznej, na pozycję angażującą to, co nie ludzkie, stanowiące kombinację algorytmu i bytów biologicznych jako elementów systemu nerwowego informacji zwrotnej. Jesteśmy ponadto pod wrażeniem wysokiej jakości wykonania formalnego pracy, tak jak została ona przedstawiona publiczności.
Mamy nadzieję, że ten konkurs stanie się stałym punktem programu Biennale WRO, a wsparcie udzielane młodym artystom będzie stanowić dla nich zachętę do dalszego rozwijania swojej praktyki artystycznej, która jest eksperymentalna, i która jest w awangardzie nowych idei, w sposób bardziej globalny wchodzących w bieżący dyskurs artystyczny.
Gratulujemy zwycięzcom oraz wszystkim artystom, których prace dyplomowe zakwalifikowały się do konkursu.”
Nagrodzone prace (ex aequo):
Marta Mielcarek, Inwersja
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Natalia Balska, B-612
Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie
skład komisji konkursowych
Gdańsk: Iwona Bigos, Sylwester Gałuszka, Dominika Kluszczyk, Dorota Nieznalska, Małgorzata Sikorska
Katowice: Sławomir Brzoska, Paweł Janicki, Marta Lisok, Stanisław Ruksza, Kama Wróbel
Kraków: Mariusz Front, Delfina Jałowik, Klio Krajewska, Agnieszka Kubicka-Dzieduszycka, Krzysztof Siatka
Łódź: Dagmara Domagała, Klio Krajewska, Daniel Muzyczuk, Grzegorz Przyborek, Izabela Robakowska
Poznań: Izabela Kowalczyk, Piotr Krajewski, Magdalena Kreis, Katarzyna Kucharska, Sławomir Sobczuk
Szczecin: Danuta Dąbrowska, Bartosz Konieczny, Piotr Krajewski, Magdalena Lewoc, Aurelia Nowak
Warszawa: Piotr Krajewski, Izabela Maciusowicz, Natalia Sielewicz, Michał Szota, Stanisław Welbel
Wrocław: Mariusz Jodko, Piotr Krajewski, Ireneusz Olszewski, Iwona Rosiak, Agata Saraczyńska