Barbara Formella, Beautiful Deformations (2015)
obiekty + wideo, 1:27

promotor: prof. dr hab. Wojciech Zamiara
Pracownia Przestrzeni Audio i Video
Katedra Intermediów
Wydział Rzeźby i Intermediów
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

Barbara Formella, urodzona w 1991 roku w Gdańsku, absolwentka intermediów gdańskiej ASP. Pracuje głownie z rzeźbą i wideo. W swoich pracach porusza kwestie akceptacji społecznej oraz relacji sztuka-popkulturą.

Beautiful Deformations Projekt składa się z sześciu rzeźb zdeformowanych dłoni w skali 1:1, wykonanych z żywicy i metalu. Obiekty wyglądają jak protezy kosmetyczne, jednak niemożliwe jest ich założenie. Utrzymane w jednej estetyce, przywodzą na myśl raczej ozdobne gadżety. Przedmiotom towarzyszy wideo w konwencji reklamy.

Założeniem projektu jest poruszenie kwestii współczesnego kanonu ludzkiego piękna w kontekście osób niepełnosprawnych.

Michał Fryc, Webstuhl (2015)
performans audiowizualny

promotor: dr Artur Chrzanowski
kierunek: Edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych
specjalność: Intermedia
Pracownia Fotografii
Wydział Sztuk Wizualnych
Akademia Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi

Michał Fryc, urodzony w 1986 roku, absolwent Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi (Projekty wizualne, 2012; Intermedia, 2015). Łódzki malarz, DJ, twórca muzyki industrialnej. Nagrywa oraz występuje w ramach solowego projektu audiowizualnego VON. Wraz z Eweliną Masztanowicz współtworzy duet artystyczny SRCH. W swojej twórczości podejmuje najczęściej temat ideologii, rozumianej jako uzasadnienie stosunków władzy w społeczeństwie.

Webstuhl Audiowizualny performans, w trakcie którego powstaje improwizowana ścieżka dźwiękowa do krótkiego filmu wideo. Na obraz składają się zarejestrowane w wolnym tempie sekwencje pracy domowej maszyny do szycia Łucznik. Artysta przygląda się wnętrzu maszyny swojej matki, która dorabiała szyciem w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Tytuł pracy (niem. Webstuhl, pol. krosno) odnosi się do filmu dokumentalnego Gefesselt an den Webstuhl, który opowiada o indyjskich dzieciach pracujących współcześnie w przemyśle włókienniczym, za prawie taką samą stawkę finansową co ówcześnie matka artysty. W ten sposób Fryc buduje pomost między globalnymi procesami ery post-industrialnej a jednostkowym niepowtarzalnym doświadczeniem.

Adrian Kolarczyk, 311-g (2015)
obiekty + dwa wideo, 7:11, 5:17

promotor: prof. dr hab. Andrzej Syska
Katedra Intermediów
kierunek: Intermedia
Wydział Komunikacji Multimedialnej
Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu

Adrian Kolarczyk, urodzony w 1990 roku, absolwent filmoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 2012 roku student Wydziału Intermediów Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, skąd przeniósł się do Poznania, gdzie w 2015 roku obronił dyplom licencjacki pod kierunkiem prof. Andrzeja Syski i dra Piotra Bosackiego. Obecnie kontynuuje studia magisterskie na kierunku Intermedia na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.

311-g Przed rozpoczęciem trzeciego roku studiów, artysta uznał, że dyplom licencjacki powinien być czymś więcej niż tylko jednorazowym zdarzeniem, odbywającym się w szkolnych murach. Myśląc o swojej przyszłości i wykształceniu, jakie daje mu ukończenie uczelni artystycznej, postanowił zapisać się na kurs spawania, dający mu uprawnienia do wykonywania zawodu spawacza, a egzamin na spawacza, odbywający się na zakończenie kursu, uczynić przedmiotem obrony dyplomu licencjackiego, będącym przepustką do kontynuowania studiów.

Na wystawie są prezentowane stalowe płytki o wymiarach 14 cm x 8 cm, wykonane przez artystę podczas 80-godzinnego kursu spawania (artysta wykonał 167 takich płytek) oraz wideo, dokumentujące obronę dwóch dyplomów – zawodowego i licencjackiego w galerii Kolektyw 1a w Poznaniu.

Tytuł pracy, 311-g, jest nazwą jednej z metod spawalniczych.

Magdalena Łazarczyk, Na piętrze po prawej nikogo nie ma (2015)
obiekt + wideo dwukanałowe, 7:00
promotor: prof. Mirosław Bałka
Pracownia Działań Przestrzennych
specjalność: Sztuka mediów
Wydział Sztuki Mediów
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Magdalena Łazarczyk, urodzona w 1985 roku w Białymstoku. W 2013 roku ukończyła studia licencjackie na wydziale Komunikacji Multimedialnej poznańskiego Uniwersytetu Artystycznego na kierunku Sztuka rejestracji obrazu. W 2015 roku obroniła dyplom magisterski na wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, zrealizowany w Pracowni Działań Przestrzennych prof. Mirosława Bałki. W swoich działaniach używa różnych mediów takich, jak wideo, fotografia, instalacja. Finalistka konkursu Artystyczna Podróż Hestii (2014) oraz Biennale Sztuki Młodych Rybie Oko 7 (2013). Laureatka Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia w twórczości artystycznej (2015). Otrzymała nagrodę ZAiKS-u za najlepszą pracę dyplomową w dziedzinie sztuki nowych mediów na wystawie Coming Out 2015 oraz honorowe wyróżnienie na Wystawie Najlepszych Dyplomów ASP w Gdańsku (2015). Brała udział w wystawach: Hosted Simply (Wiedeń, 2016), The Sense of the Body (FISAD 2015, Turyn), Gęsia Skórka (Dom Słowa Polskiego, Warszawa, 2015), podczas Biennale Sztuki Mediów WRO 2015 TEST EXPOSURE (Wrocław, 2015), Myths. Students / Artists / Teachers (Fondazione Pastificio Cerere, Rzym, 2014), Lekcja (Miejsce Projektów Zachęty, Warszawa, 2014), Akomodacja (Muzeum Sztuki Współczesnej, Mińsk, 2014), Gdyby się tak nie stało (w ramach projektu SOON, Spectra Art Space, Warszawa, 2014), Miłość własna. Czyli artyści kochają siebie(Państwowa Galeria Sztuki, Sopot, 2014), Nie ma ziewania #1#2#3#4 (Teatr Nowy, Warszawa, 2014),Performace (Galeria Labirynt, Lublin, 2014), Hryniuk / Koszewnik / Łazarczyk / Olszewski / Polska / Rudzin. Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu (Galeria Re Mocak, Kraków, 2013), Pewność (BWA Warszawa, 2013). Mieszka i pracuje w Warszawie.

Na piętrze po prawej nikogo nie ma Puste przestrzenie szafek, podobnie jak puste mieszkania, wskazują zawsze na stan przejściowy pomiędzy tym, co było, a tym, co ma nastąpić, pomiędzy wyjściem a wejściem, pomiędzy oczyszczeniem i ponownym wypełnieniem. Pustka jest dla nich zawsze czymś nienaturalnym. Szafki, tak jak wnętrza domów, służą temu, aby je wypełniać – albo przedmiotami, albo życiem. Kiedy znajdujemy się w pustym wnętrzu, albo zaglądamy do pustych szaf, szafek i wnęk, zaczynamy dostrzegać i odczytywać wszystkie ślady, które wcześniej były ukryte albo nieistotne. W pustej przestrzeni wszystko intensyfikuje się, nabiera znaczeń i zaczyna przemawiać. Ślady świadczą o nieobecności, przemijaniu, braku, pustce. Jak pisze Gaston Bachelard: „Jaki sens miałyby te wszystkie obrazy, gdyby nie miały sensu dwoistego? Żyją one w punkcie, w którym dom i ciało zlewają się w jedno”.

Małgorzata Michałowska, Posag (2015), wideo trzykanałowe
(Waga, 1:38, Rzucanie, 7:02; Czyszczenie, 19:30)

promotor: prof. dr hab. Kamil Kuskowski
Pracownia Działań Audiowizualnych i Animacji
Wydział Malarstwa i  Nowych Mediów
Akademia Sztuki w Szczecinie

Małgorzata Michałowska, urodzona w 1990 roku, absolwentka multimediów na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie (dyplom licencjacki obroniła na Wydziale Wzornictwa i Architektury na Zachodniopomorskim Uniwersytecie Technologicznym). Brała udział m.in. w projekcie Trzy Czte Ry! Performance! Scena jako miejsce wynegocjowane w Zielonej Górze (BWA Zielona Góra, 2015), VI Biennale Młodych w Orońsku (2012), Międzynarodowym Festiwalu INTERAKCJE w Piotrkowie Trybunalskim (2011). W 2015 roku otrzymała honorowe wyróżnienie w konkursieNajlepsze Dyplomy ASP 2015 w Gdańsku.

Posag Posiadanie posagu łączy się z ogromną odpowiedzialnością – posag często służy jako narzędzie manipulacji i wywierania presji. Chcąc poczuć fizyczny i symboliczny „ciężar” pieniądza, artystka spieniężyła lokatę, założoną jej przez rodziców, w formie bilonu tak, że ich waga równała się jej własnej, odnosząc się tym samym do tradycji oraz legend, opowiadających o czasach średniowiecznych, kiedy to za kobietę płaciło się tyle złota, ile sama ważyła.

Podczas wielogodzinnej, zarejestrowanej częściowo przez kamerę akcji, artystka w samotności układała monety na wadze łazienkowej, mierząc się z namacalnością pieniądza i własnymi ograniczeniami. Rzucanie monetami było symbolicznym ukamienowaniem (artystka przeciwstawiła się woli swoich rodziców, wypłacając pieniądze z konta) oraz odnosiło się do tradycji obrzucania ryżem i monetami nowo poślubionej pary. Przedostatnim działaniem, zainspirowanym performansem Mariny Abramović pt. Balkan Baroque było czyszczenie pieniędzy – przywracanie im należytego szacunku. Ostatnim, niezarejestrowanym elementem było oddanie posagu rodzicom.

Jacek Piotrowicz, Ulica (2015)
wideo, 6:40

promotor: prof. dr hab. Krzysztof Kiwerski
Pracownia Animacji
Katedra Metod Sztuki
Wydział Intermediów
Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie

Jacek Piotrowicz, student 4. roku w Pracowni Animacji pod kierunkiem prof. Krzysztofa Kiwerskiego na Wydziale Intermediów Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Współpracował m.in. z Normanem Leto (skomponował muzykę do filmów Sailor i Buttes Monteaux). Obecnie pracuje nad projektem Limbo dla Studia Munka w Warszawie.

Ulica Film animowany, złożony z serii epizodów, których bohaterami są wyimaginowane postaci, kształtowane na podstawie obserwacji ulicy. Ruch charakterystycznych sylwetek jest autonomiczną autorską kreacją. Celem projektu jest nie tyle opowiedzenie historii, ile wytworzenie spójnej wizji klimatu współczesnego miasta i jego outsiderów.