Info
Międzynarodowy projekt Eco Expanded City badał przedstawione na gruncie działań artystycznych i dizajnerskich wyobrażone i realne, przeszłe, historyczne już oraz potencjalne związki społeczeństwa, sztuki, natury i technologii, ukazując ich przenikanie się i zależności.
Wystawy, performansy, realizacje artystyczne w przestrzeni miejskiej rozsiane po mapie Wrocławia – od Centrum Sztuki WRO, poprzez Synagogę pod Białym Bocianem, Pasaż Pokoyhof, Renomę, po Narodowe Forum Muzyki i dziki las w mieście – przedstawiały artystyczne wizje, nadzieje i problemy, jakie przynosi zmiana współczesności.
Działania – w tym także pokazy wideo, warsztaty, spotkania – w ramach projektu Eco Expanded City były zaplanowane do końca 2016 roku.
TEKST PROGRAMOWY
Międzynarodowa wystawa Eco Expanded City, odbywająca się w ramach projektu Miasto Przyszłości / Laboratorium Wrocław, bada przedstawione na gruncie działań artystycznych i dizajnerskich wyobrażone i realne, przeszłe, historyczne już oraz potencjalne związki społeczeństwa, sztuki, natury i technologii, ukazując ich przenikanie się i zależności.
Odbywa się w 2016 roku – jubileuszu 500. lat od powstania Utopii Tomasza More’a, wizji świata idealnego. Dzieło dało nazwę i podwaliny wielu społecznym ruchom i eksperymentom, wskazało też swe przeciwieństwo – świat realny, któremu bliżej do dystopii jako efektu podejść – niekiedy sprzecznych, bądź przynoszących rozwój nielicznym.
Wystawa przedstawia projekty artystyczne w spektrum pomiędzy kreatywną inżynierią / innowacją społeczną i ekologiczną w serwisie eko-miasta, jego dążeniem do zrównoważonego rozwoju a dystopią, przechwyceniem i nadużyciem zasobów współczesności. Wystawa nie jest przeglądem metod podtrzymania – osiągniętej częściowo w XX wieku – nowoczesności, szybko potem przekroczonej niewyobrażalnym rozrostem populacji przy jednoczesnym ograniczeniem zasobów i rekonfiguracji podziału dóbr, władzy, samodzielności i podległości. Tym bardziej nie jest przeglądem ekotechnologii w służbie idealnego miasta (którego chaotyczny rozwój badaliśmy w trakcie wystawy Expanded City w 2009 roku), nie będąc bezpośrednią kontynuacją Zielonego Labiryntu – warsztatowego projektu, zapoczątkowanego przez nas w 2014 roku; czerpie jednak z jego społecznych doświadczeń.
W kilku lokalizacjach przedstawiamy prace i działania artystyczne, stanowiące interpretację przekształceń świata, wprowadzonych przez człowieka i przekształceń człowieka jako podporządkowanej technologiom informacji, podlegającej biotechnicznej zmianie istoty gatunkowej, współdzielącej zajmowane miejsce, poszukującej też przestrzeni do bycia w środowisku danych, płynących coraz gęściej.
Prócz prezentacji wystawienniczych, projekt obejmuje również szereg warsztatów, realizowanych wspólnotowo przedsięwzięć, zbiorowych plenerowych wypraw. Nie przedstawiamy panoramy technologicznych rozwiązań dla kryzysu współczesności. Sytuujemy natomiast nasz projekt w łączącym twórców, widzów, użytkowników, mieszkańców obszarze negocjacji znaczenia rozwoju, technologii, historii cywilizacji w perspektywie posthumanistycznej, uwzględniającej wspólnotowy kontekst, w którym ludzie są częścią złożonej struktury. W inspirujących wystawach, koncertach, performansach, warsztatach i spotkaniach z artystami przedstawiamy niektóre narzędzia i próby jej poznawania.
Program prezentacji otwiera performans Second Body tajwańskiego Anarchy Dance Theatre, projekt obrazujący złożone współczesne relacje człowiek / ruch / miasto / gromadzenie danych. Digitalny teatr ruchu wizualizuje w scenicznej wizji ciało cyfrowe / drugie ciało człowieka / przekształcające rzeczywistość, definiujące na nowo pojęcia osadzenia fizyczności w nowej cywilizacji danych.
Wystawa podejmuje zagadnienia takie jak: ekologia informacji, komunikacji, kontroli zasobów, habitat, interfejsy naturalne, mixed media, środowisko zaprzeczenia dychotomii natura-kultura.
Poszczególne zagadnienia ilustruje:
— grupa prac, przedstawiających przepływ, kumulację i interpretację danych, wśród nich:
– wielkoformatowa jednokanałowa projekcja wideo (single channel) pracy, noszącej tytuł 20 Hzbrytyjskiej grupy Semiconductor, wizualizująca geomagnetyczne burze w wyższych warstwach atmosfery ziemskiej,
– poruszający projekt Level of Confinedce Rafaela Lozano Hemmera przedstawiający cyfrowe mechanizmy rozpoznawania twarzy w przyporządkowującym wizerunek patrzącego widza jednej z 43 twarzy porwanych i zaginionych, protestujących studentów meksykańskich,
– ukazująca nowe wymiary dizajnu XXI wieku w odniesieniu do ikon dizajnu XX-wiecznego instalacja Akiry Wakity Furnished Fluid, generowana w czasie rzeczywistym wizualizacja niezauważalnego w naszym życiu codziennym przepływu powietrza,
– dzięki zastosowaniu technologii symulacji na żywo prądów wypełniających nasze otoczenie, w zestawieniu z modelami prostych obiektów, ujawnia – złożony i domyślnie niewidoczny gołym okiem ekosystem – interaktywna instalacja grupy Selene Moonbell, generująca muzykę tworzoną dzięki analizie danych topograficznych Księżyca, przekazywanych przez sondę orbitalną SELENE, umożliwiająca widzom również samodzielne budowanie kompozycji dźwiękowej, przygotowana przez grupę badaczy i artystów, biorących udział w badaniach japońskiej agencji badań kosmicznych (JAXA, ang. Japan Aerospace Exploration Agency), w skład której wchodzą: Ichiro Higashiizumi, Takuya Shimada, Takashi Yamaguchi, Satoru Higa, Tom Vincent, Junya Hirokawa, Eriko Kobayashi,
– performans Josefa Klammera Drumming is an Elastic Concept, koncert na widzialne i niewidzialne instrumenty perkusyjne i elektronikę,
– instalacja z trójwymiarowym obrazem świateł miasta Shadowland Kazuhiro Goshimy;
— grupa prac przedstawiających zagadnienia biomimesis, postgenomiki, digitalny rendering świata naturalnego:
– dekoracyjne prace / projekcje Makoto Murayamy Botech Compositions, ilustrujące digitalną botanikę elektronicznego atlasu natury i quasi-organiczne formy,
– praca AKI INOMATY Why Not Hand Over a«Shelter» to Hermit Crabs?, w której kraby zyskują domy przypominające słynne miejsca i dzieła architektury. Inomata zastosowała technologię tomografii komputerowej do zeskanowania naturalnych muszli używanych przez kraby. Następnie – w programach do obróbki modeli w 3D – zmodyfikowała je, dodając do nich kształty tradycyjnych budynków z różnych stron świata, m.in. Tokio i Paryża. Łupiny, wyglądające jak małe klejnoty, zostały wydrukowane na drukarce 3D i „oddane” krabom, które „korzystają” z nich w swoim naturalnym środowisku… Praca zgłębia idee tożsamości, narodowości, migracji, miejsca zamieszkania i coraz bardziej zacierającej się granicy między światem naturalnym, a tym zbudowanym,
– praca wideo Wszystko, co ludzkie jest mi obce Dobrosławy Nowak, przedstawiająca świat z punktu widzenia zwierzęcia,
– praca Ai Hasegawy I Wanna Deliver a Dolphin, przedstawiająca kwestię syntetycznej biologii, wyobraża moment w przyszłości, w której ludzie wspomagają gatunki zwierząt poprzez zaawansowaną technologię biologii syntetycznej. Zostaje wytworzone – podobne delfinowi i człowiekowi – łożysko, które pozwala żeńskim osobnikom „urodzić” delfina (przedstawia go robotyczny obiekt), sprawiając tym samym, że człowiek może zostać matką zastępczą dla zagrożonych gatunków. Do projektu został wybrany delfin z Maui ze względu na to, że jest to jeden z najrzadszych i najmniejszych delfinów na świecie – sklasyfikowanych na Czerwonej Liście Gatunków Zagrożonych (wersja 2.3), publikowanej przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody, jako gatunek szczególnie zagrożony wyginięciem ze względu na skutki uboczne działalności rybackiej człowieka – a także ze względu na swoją wielkość (odpowiadającą wielkości dziecka), wysoką inteligencję i zdolność komunikacyjną,
– performans muzyczny SHMIB Elvina Flamingo z żywymi mrówkami Atta Sexdens, których dźwięki w symbiotycznej komunikacji tworzą muzykę równolegle z ludzkimi instrumentalistami;
— grupa prac przedstawiających nowych kuzynów w rodzinie człowieczej – android jako servant, android jako superhuman, świat przekształcony ludźmi, ludzie przekształcani maszynami, m.in.:
– instalacja Simona Laroche i Davida Szanto Perpetual Demotion, w której maszyna karmi człowieka, podając widzowi na łyżeczce tajemnicze substancje, ilustruje zagadnienia początkowo pomocniczej, a potem przewłaszczonej relacji zależności. Proces karmienia – jako symbol władzy i jej pozbawiania, wyższości, wzrostu, ale też rozkładu i śmierci – obrazuje całość relacji pomiędzy ludzkością i technologią, w której powoli, acz nieodwołanie następuje odwrócenie ról,
– instalacja Nikolasa Schmida-Pfählera i Carolin Liebl Vincent and Emily, przedstawiająca dwa samowolnie działające roboty. Technoidy wychwytują ruchy i dźwięki przy pomocy specjalnych czujników i reagują na nie własnymi środkami wyrazu. Podobnie jak w przypadku relacji międzyludzkich, tak i w tym może dojść do nieporozumień. Nieprzewidywalne reakcje i wzajemne oddziaływanie między Vincentem i Emily, spowodowane ich napiętą relacją, wyzwala w obserwatorze indywidualne projekcje. Intuicyjnie zaczyna szukać on podobieństw do konkretnych wzorców ludzkich zachowań. Ruch robotów możliwy jest dzięki systemowi ciągnącemu, składającemu się z trzech silników, których obrót przekształcany jest w ruch liniowy za pomocą kół zębatych i zębatek. Dzięki sprężystości metalowych ramion, ruchy robotów są jednocześnie płynne i nieprzewidywalne, co powoduje dodatkowy rozmach, lekkość i łatwość ich interakcji;
— grupa prac, ukazujących problem nadużycia i nadprodukcji, nadmiar przedmiotów, nabywanie i utratę wartości, m.in.:
– instalacja dwukanałowej projekcji wideo pracy Anny Jermolaewej Step Aside, dokumentującej przemianę rzeczy niegdyś cennych w poniechane,
– instalacja wideo Fireplace grupy exonemo, podejmująca temat domowego ogniska, zastępowanego zimną, telewizyjną namiastką,
– instalacja wideo i towarzysząca jej aplikacja Lynn Cazabon Junkspace, przedstawiająca śmieci na orbicie okołoziemskiej, bazująca na systemie operacyjnym iOS, która zderza ze sobą dwa rodzaje odpadów: ziemskich (odpady elektroniczne) i ciał niebieskich (orbitalnego gruzu),
– film-esej Takamasy Iwasakiego, The Symptoms of Nature: From Four Poems, dokumentujący powrót do dzisiejszej Fukushimy;
— grupa prac, odnoszących się do wizjonerskich koncepcji miasta jako obszaru twórczego, współdzielonego z naturą, nieustannie przewłaszczanego, o zmiennej topografii, nieliniowej czasowości, m.in.:
– obiekty w formie ogromnych drewnianych megafonów / schronień, umożliwiających słyszenie amplifikowanych dźwięków naturalnych, autorstwa grupy studentów wzornictwa z Estonii, m.in. Birgit Oigus (dziekanem Wydziału Architektury Wnętrz Estońskiej Akademii Sztuki jest Hannes Praks) – jako instalacja w przestrzeni publicznej lasu w obrębie miasta,
– projekt francuskiego kompozytora muzyki elektronicznej Jean-Luca Hervégo pt. Germination – Kiełkowanie, w ramach współpracy z 7. edycją festiwalu Musica Electronica Nova. Skomponowany przez artystę utwór składa się z dwóch części: intrumentalnej, wykonywanej w Sali koncertowej oraz instalacji sonorycznej, ukrytej pośród kiełkującej zieleni, która symbolizuje życie – wzrastanie. Instalacja przestrzenna zieleni, zlokalizowana na placu Wolności przed budynkiem Narodowego Forum Muzyki, jest oparta na liniowym i minimalistycznym układzie elementów składowych tak, jak i sama kompozycja. Nagrodzona w konkursie na opracowanie instalacji inspirowanej muzyką Hervégo, Magdalena Subocz, zastosowała w koncepcji materiały: rośliny (sit i niezapominajka błotna) i elementy budowlane (betonowe korytka odwodnienia liniowego), symbolizujące dwa światy: świat natury i świat, stworzony ręka człowieka. To zestawienie wywołuje dalszą refleksję na temat ich współistnienia, wzajemnych zależności, napięć,
– wieloaspektowy projekt, rozwijający bazę georeferencyjnych fotografii, ze szczególnym uwzględnieniem displejów reklamowych, stronę internetową oraz budujący wydarzenia partycypacyjne z lokalnymi społecznościami Uncultivated Lynn Cazabon. Projekt koncentruje się na dzikich roślinach w obrębie miejskich krajobrazów. Zachęca do empatycznego spojrzenia na potocznie uznawane za miejskie chwasty i odrzucone rośliny, animuje bardziej złożone i przyjazne relacje ze środowiskiem naturalnym, marginalizowaną dziką przyrodą, we współpracy z wrocławską antropolożką i architektką, Anną Rumińską;
— grupa prac kontekstowych, m.in.:
– klasyczna praca medialna Takahiko Iimury MA: Space/Time in the Garden of Ryoan-Ji,
– dokumentacja wizjonerskich koncepcji Buckminstera Fullera w formie 13 planszowych fotografii, w tym kilka oryginalnych, przygotowanych przez autora, z kolekcji Grażyny Kulczyk,
– instalacja Pawła Janickiego Vibra v. 2 [Vv2], fullerowska kopuła jako element transmittera dźwięków, słyszalnych dzięki zjawisku przewodzenia kostnego,
– sześcienne przedstawienie mapy świata Autagraph Hajime Narukawy.
Viola Krajewska
KURATORZY
Viola Krajewska i zespół Centrum Sztuki WRO:
Agnieszka Kubicka-Dzieduszycka
Klio Krajewska
Magdalena Kreis
Piotr Krajewski
Dominika Kluszczyk
Krzysztof Dobrowolski
a także kuratorzy programu japońskiego – prezentacji specjalnych:
Yukiko Shikata (główna kuratorka), Junya Yamamine i Koyo Yamashita
GAZETA
Otwórz w nowym oknieTRAILER
ORGANIZATOR + PARTNERZY
Eco Expanded City jest projektem Centrum Sztuki WRO realizowanym w ramach Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016 jako część programu Miasto Przyszłości / Laboratorium Wrocław (kurator: Edwin Bendyk).
