Info
Praca zainspirowana nakreśloną przez amerykańskiego fizyka Freemana Dysona wizją rozprzestrzeniania się życia poza Ziemią (zakładającą projektowanie i produkowanie organizmów zdolnych przeżyć na Księżycu, pod i nad grubą warstwą lodu na oceanie), hipotetyczną mega-strukturą zwaną Sfera Dysona, wypowiedzią Joe Davisa: Jeśli zbudujesz most, prędzej czy później ktoś przez niego przejdzie, odkryciem planety Proxima Centauri b (potocznie określanej jako „druga Ziemia”) oraz finałowym okresem działalności sondy Cassini krążącej wokół Saturna.
W roku 2016, podczas 35. Międzynarodowego Kongresu Geologicznego w Kapsztadzie uznano, że należy rozpocząć procedurę formalizacji epoki antropocenu. Tymczasem artyści zadają pytanie, czy i kiedy nastąpi proces formalizacji ery końca człowieka? Czy to, co nazywamy dzisiaj sztuczną inteligencją oraz super inteligencją, będzie się rozprzestrzeniać w podobny sposób jak populacja ludzka? Czy może tempo będzie nieporównywalnie większe, a wręcz będzie to rozwój o innej naturze? Wydaje się, że osiedlanie się poza Ziemią i Układem Słonecznym można uznać za jak najbardziej prawdopodobne w przyszłości. Czy należałoby zatem już zacząć przewidywać proces migracyjny ery po-człowieczej? Tryptyk My – Wspólny organizm jest jednym z możliwych komentarzy do tych zastanych okoliczności.
Projekt składa się z trzech części zainstalowanych na kołach oraz połączonych linami, tworzących razem model wspólnego organizmu.
Obiekt A (Ten widok ma potencjał) to kula-inkubator zasiedlona przez tysiące dżdżownic, jedne z najstarszych bezkręgowców na Ziemi. Arystoteles, a później Darwin uznawali je za trzewia Ziemi; ten drugi poświęcił blisko 30 lat na badania związane z nimi. Produkowany przez nie biohumus aktywizuje siatkę odpowiednio rozmieszczonych czujników, które przekazują sygnały do pozostałych obiektów. Forma całości, zaopatrzonej w uprząż, przypomina machinę obronną.
Obiekt B (Wanitatywność) jest próbą zarysowania hipotetycznego habitatu bez identyfikowania jego przyszłego kolonizatora. Jest pozornie pusty, jednak wewnątrz jego trzynastu kopuł – zbudowanych na planie heksagonu, nawiązujących do heksagonalnego bieguna Saturna oraz teleskopu Jamesa Webba – obserwujemy zmiany świetlne uzależnione od sygnałów wysyłanych z obiektu A. Obiekt B jest gotowy do zasiedlenia.
Obiekt C (Fenotyp wirtualny) jest nawiązaniem do krzesła egzekucyjnego. Uzbrojone w hełm VR krzesło umożliwia dostęp do generatywnej rzeczywistości wirtualnej Cyfrowe syntezatory dźwiękowe tworzą przestrzeń soniczną na podstawie sygnałów z sensorów obiektu A. Sygnały z obiektu A generują także elementy wizualne, kreując wirtualną migrację, której doświadczamy, siedząc na krześle. Wirtualna migracja przenika się z możliwością archaicznego przemieszczania całego tryptyku na kołach.
Jestem bardziej niż kiedykolwiek przekonany, że nie jesteśmy sami we wszechświecie.
— Stephen Hawking (2016)
Praca My – Wspólny organizm zdobyła nagrodę główną Biennale Sztuki Mediów WRO 2017 DRAFT SYSTEMS.
Elvin Flamingo, właśc. Jarosław Czarnecki, ur. w 1967 r. W 2014 r. zaprezentował po raz pierwszy Symbiotyczność tworzenia – wielowymiarowy, długoterminowy projekt łączący technologię z bioartem, który zyskał szeroki rozgłos w kraju i za granicą. Flamingo jest wykładowcą i prodziekanem na Wydziale Rzeźby i Intermediów ASP w Gdańsku.
Radosław Deruba, ur. w 1987 r., autor i projektant wizualizacji generatywnych w czasie rzeczywistym. Absolwent Wydziału Rzeźby i Intermediów ASP w Gdańsku.
Patryk Chyliński, ur. w 1992 r., twórca łączący świat realny ze światem cyfrowym, muzyk eksperymentalny, twórca instrumentów i projektów generatywnych.