Info

Ścieżka towarzysząca wystawie 2. Konkursu Najlepszych Dyplomów Sztuki Mediów. Program zawiera wybór prac artystów urodzonych w ostatnich dwóch dekadach XX wieku.

Obraz rzeczywistości kreowany przez młodych artystów jest obrazem przepuszczonym przez pryzmat życia w kulturze 2.0. Wielki powrót filozofii Schopenhauera w mediach społecznościowych, przejaskrawione formy estetyzmu oraz otwarty dostęp do nowych technologii składają się na nowoczesny dekadentyzm. Sad boys i sad girls tworzą światy melancholijne, ale i pełne energii. Ironicznie eksponują tradycyjne wartości, z dystansem odnoszą się do praktyk wypracowanych przez starsze pokolenia artystów. Neoromantyzm przejawia się w różnych formach odwołania do idei narodowych – zarówno ich negacji, karykatury, lub pełnej oddania czci. Młoda Polska kontestuje zastaną rzeczywistość z uprzywilejowanej pozycji generacji iks, igrek, czy zet. Lansuje image artysty ponadprzeciętnego, skupionego na sobie, na swoim hedonistycznym doświadczeniu życia. Czujnie obserwuje społeczeństwo i nie boi się do niego ustosunkować; choćby stosunek ten miał wyrażać się w beznamiętnym wtopieniu w internetowy tłum.

Prace

Dobrosława Nowak – Swan / 2012 / 1’05”

(…) i też ulegać muszą przeważnym nad ich mózgiem — zmysłom, których są niewolnikami i słuchać muszą dla własnego przyrodniczego dobra nieubłaganych wołań zewnętrznego świata. W tej wielkiej procesji odlotów i powrotów mieści się owa tajemnica niepowstrzymanych dwóch kuszeń: ciepła i wilgoci.
Daniel Zgliński, 1919 r.

Praca prezentowana na Biennale WRO Pioneering Values 2013 w DH Renoma. Intuicyjna fantazja na temat obrazu. Oddalenie od rzeczywistości pozwala poczuć stan zawieszenia, niemoc, niemal fizyczną niezdolność do poruszania się. Woda to przestrzeń kojącego spokoju i bezpieczeństwa matczynego łona. Utopijna iluzja okazuje się zimna i pozbawiona człowieczego ciepła. Zmysłowa dwoistość idei ucieleśnia niejednoznaczność uczuć, które przeżywa artystka.

Małgorzata Goliszewska – Komunikaty. Idę / 2014 / 5’04”

Praca prezentowana na Biennale WRO Test Exposure 2015. Codziennie docierają do nas dziesiątki komunikatów. Ulice, ekrany, billboardy, gazety, wreszcie inni ludzie, „krzyczą” do nas na każdym kroku. W pracy Komunikaty. Idę artystka, przemierzając ulice Szczecina z przymocowaną do głowy kamerą GoPro, czyta na głos wszystkie komunikaty, które ją „uderzają”.

Justyna Misiuk – Oresteja  /2011 / 1’41”

Nawet najjaśniejsza z postaci ciągnęła jeszcze za sobą ogon komety, który wskazywał jakby w niepewne, nierozjaśnialne.
Fryderyk Nietzsche, 1872 [tłum. Bogdan Baran]

Praca prezentowana w programie WRO Alternative Now 2011. Hellenizm i pesymizm. U źródeł hedonistycznej uczty leży tragedia Ajschylosa, w której król pożera swoje dzieci.

Łukasz Prus-Niewiadomski – Taniec bezwarunkowy / 2012 / 2’21”

Praca prezentowana na Biennale WRO Pioneering Values 2013 w ramach wystawy Pierścienie Saturna w Pałacu Ballestremów we Wrocławiu. Akcja dokamerowa. Autor wystawia swoje ciało na ekstremalny mróz. Drżenie zamienia się we wstrząsy, a bezwarunkowy odruch w hipnotyczny taniec w rytm 128 uderzeń na minutę.

Maria Toboła – Biała armia / 2010 / 3’01”

Praca prezentowana w programie Biennale WRO Alternative Now 2011. Szlagier Bajmu śpiewany przez artystkę przed wojskowym plutonem. Żołnierze wydają się zainteresowani bardziej piosenkarką, niż piosenką.

Agata Kus – Good shape / 2014 / 2’27”

Praca prezentowana na Biennale WRO Test Exposure 2015. Wideo zostało nakręcone na granicy polsko-niemieckiej. Odnosi się do współczesnej obsesji kobiet dbania o własne ciała i dostosowywaniu ich do sztucznych standardów ustanowionych przez patriarchalną kulturę masową. Inspiruje się wizerunkiem dziewcząt z niemieckiego narodowo-socjalistycznego ugrupowania „Wiara i Piękno”, których głównym zadaniem było utrzymywanie dobrej kondycji fizycznej oraz zdobywanie umiejętności wzorowej pani domu.

Marta Mielcarek – Inwersja / 2014 / 4’12”

Praca prezentowana na Biennale WRO Test Exposure 2015. Traktuje o zależnościach pomiędzy jednostką a zbiorowością. Inspirację do niej stanowił chór grecki: jego wspólnotowość, szyk, unifikacja jednostki, uroczystość oraz uniwersalność przekazu. Centralny element greckiego przedstawienia – we współczesnej nauce o teatrze jest niemal wykluczony z rozważań na temat dramatu. W realizacji Mielcarek chór staje się widoczny i bardziej osobowy – artystka decyduje się na przestawienie przyjętych porządków, czyli tytułową „inwersję”.

Jaś Domicz – Elevator and a Kid / 2015 / 3’25”

Praca prezentowana na Biennale WRO Test Exposure 2015. Nastolatek, machając nogą przy wyjściu z windy, wstrzymuje ją od działania. Swoim monotonna czynność wzbudza detektor ruchu, wyzwalając miarowy dźwięk.

Natalia Balska – B-612 / 2014 / 1’19”

Dokumentacja instalacji interaktywnej prezentowanej na Biennale WRO Test Exposure 2015 w Centrum Sztuki WRO. Pracę stanowi układ, który tworzą dwa obiekty: roślina i sieć neuronowa. Pośrednikiem interakcji pomiędzy tymi, istniejącymi na dwóch rożnych płaszczyznach rzeczywistości, obiektami jest niezależny układ pomiarowy, przyjmujący jedynie określone bodźce zewnętrzne, takie jak wilgotność, temperatura i światło, które wpływają na ocenę stanu rośliny przez układ pomiarowy. Przetrwanie rośliny uzależnione jest od ograniczonych zasobów wody, którymi „gospodaruje” sieć neuronowa w cyklu dobowym. Zachowanie sieci i jej „decyzje” o podziale wody między siebie a roślinę kształtowane jest przez system nagród, generowany na podstawie odczytów, otrzymywanych ze środowiska życia rośliny. Przetrwanie i rozwój obu obiektów jest od siebie wzajemnie zależne. Praca powstała jako rodzaj eksperymentu nad możliwościami kształtowania interakcji pomiędzy płaszczyzną realną i wirtualną.

Julia Taszycka – A Very Sad Story / 2014 / 2’12”

Praca prezentowana w 2014 roku w ramach wystawy Rysopis oraz podczas Biennale WRO Test Exposure 2015. Praca inspirowana wideo Bas Jan Adera „I’m too sad to tell you” z 1971. W swojej formie i przekazie nawiązuje do aktualnych problemów i sposobów ich rozwiązania. Intymne wyznanie autorki jest zapisane w formie niepełnego i niespójnego wideo muzycznego, opublikowanego w portalu społecznościowym, które prowokuje różne oceny i komentarze w sieci. Praca zawiera autentyczne komentarze, które pojawiły się po opublikowaniu projektu na Facebooku.

Monika Misztal – Panie / 2010 / 2’25”

Praca prezentowana w programie Biennale WRO Alternative Now 2011. Animacja na pograniczu iluzji i rzeczywistości. Tancerki kabaretowe o dwóch twarzach ożywiają świat ze starych zdjęć.