Info

W tym tygodniu FAZA LUSTER, mamy dla Was zestaw psycho-analitycznych dokumentacji i pojedynczego wideo, bohaterem wszystkich prac jest ego w wielowymiarowych auto-replikacjach i lustrzane odbicie cyfrowych tożsamości. Dedykujmy wszystkim, którzy stają drugiej stronie… tafli.

Powstały z kwarcowego żwirku obraz twarzy stopniowo się rozpada, pozostawiając pusty kwadrat. Zaprezentowana w trakcie Biennale WRO 2019 instalacja grupy panGenerator – hash2ash odwołuje się do narcyzmu współczesnej kultury spod znaku selfie, czyli autoportretów nieustannie wykonywanych smartfonami. Stojąc przed pracą grupy panGenerator i wykonując zdjęcie uploadujemy je następnie na serwer, który przenosi obraz na żwirkową grafikę, widoczną przez chwilę na ekranie, po czym zaczynającą się rozsypywać. Praca odnosi się do kilku płaszczyzn – tropu metafizycznego zawartego w tytule, ironicznie ujętej selfiemanii, gry z psychoanalityczną sugestią rozdwojenia własnej postaci, pomnożenia jej, rozbicia, ustaleniu połączenia między obrazem a wyobrażoną lub przybraną tożsamością.

Martina Menegon starała się precyzyjnie oddać kształt swojego ciała nie za pomocą dwuwymiarowego zdjęcia, lecz dzięki technologii 3D. Projekt Virtual Narissism był cyklem zeskanowanych odbić ciała artystki, które widzowie mogli oglądać w różnych konfiguracjach, sterując palcem po ekranie tabletu. Zeskanowanie zewnętrznej powłoki własnego ciała daje obrazy, które ze względu na świadome użycie ręcznego skanera wraz z jego niedoskonałym odwzorowaniem, podkreślają potencjalną obecność, współistnienie wielu tożsamości, ujawniane przez wariantowość wizerunków różniących się i od siebie i od fizycznego ciała artystki.

Animacja Pustostany Krystiana Grzywacza to opowieść o życiu w symulacji wygenerowanych sztucznie ciał i ich zerojedynkowej egzystencji. Artysta zeskanował trójwymiarowo korpusy swoich przyjaciół i wprowadził te symulacje do nowego świata. Z perspektywy stwórcy i zbawcy, przygląda się ich niepełnej, pokiereszowanej w wyniku transformacji ze struktury materialnej do wirtualnej egzystencji. Bezgłowe ciała, zaprogramowane, poddane przekształceniom, elastyczne, pozbawione odczuwania –melancholijnie unoszą się na ekranie, nie poznając powodu smutku i pustki.

Mirrorbox tworzy zwrotną fazę lustra. Megan Daalder zaprojektowała rodzaj dwuosobowej, zamkniętej, symetrycznej, zwierciadlanej przestrzeni, w której zamiast odbicia swojej twarzy widzimy także odbicie twarzy drugiej osoby przenikające się z naszym. Mirrorbox poprzez wyjście poza funkcję przyjrzenia się własnej twarzy, jak to ma miejsce w tradycyjnym lustrze, uaktywnia neurony lustrzane, co czyni instalację na wskroś neurobiologiczną – mimo dostrzeżenia swojej pojedynczości, buduje rodzaj empatycznej relacji z otoczeniem, z osobą, wraz z którą korzystamy z instalacji.

Skrecz, jedna z podstawowych technik djskich, w Video Vinyl Delay Pawła Janickiego staje się strategią panowania nad czasem i obrazem własnego odbicia. Instalacja korzysta z umieszczonej nad mikserem kamery, z której to obraz wyświetlany jest przed widzem – ten zaś ma możliwość sterowania obrazem za pomocą telefonu komórkowego, gdy skorzysta z kilku umieszczonych w sieci komend. W ten sposób może manipulować obrazem, montować go w dowolny sposób, posiadając umiejętność kontroli nad czasem, którego dotychczasowa percepcja została przekształcona m.in.wraz z pojawieniem się montażu filmowego.

Seiichiro Matsamura stworzył generator tańczących obrazów. Interaktywny Dancing Mirror rejestrował bez ustanku przechodzących przed nim ludzi i tworzył z nich taneczne figury – obraz odpowiednio zwalniał lub przyspieszał w zależności od tego, jaki podkład akurat został odtworzony. Sprawiało to zaburzenie identyfikacyjne – wykonany przez widza gest z odpowiednim tempem po chwili zostawał na ekranie przyspieszony lub zwolniony – Dancing Mirror zatem zaburzał linearne struktury czasowe i przestrzenne poddając je własnym, zaprogramowanym mechanizmom.

W 2015 roku pod mondrianowską, szklaną fasadą w Renomie zainstalowano pracę Squint Kenny’ego Wonga. To niemal 50 małych, okrągłych lusterek, umieszczonych na poruszających się ramionach – odbijały światło w różnych kierunkach, przypominając rozłożoną dyskotekową kulę. Instalacja Wonga buduje wrażenie fragmentaryczności świata, ale także jego wewnętrznego powiązania; niejednokrotnie lusterka ustawiają się w ten sposób, że światło odbijane przez jedno z nich, pada na drugie, które wiązkę przekazuje dalej.

 

 

PONIEDZIAŁEK
panGenerator /Krzysztof Cybulski, Krzysztof Goliński, Jakub Koźniewski/ (PL)
hash2ash
dokumentacja instalacji
Muzeum Narodowe we Wrocławiu
18. Biennale Sztuki Mediów WRO 2019 CZYNNIK LUDZKI | HUMAN ASPECT

WTOREK
Martina Menegon (IT)
Virtual Narcissism
dokumentacja instalacji
wystawa Feel Like Self
piwnice dawnego Pałacu Ballestremów
17. Biennale Sztuki Mediów WRO 2017 Draft Systems

ŚRODA
Krystian Grzywacz (PL)
Pustostany
animacja
3. Konkurs Najlepszych Dyplomów Sztuki Mediów
Centrum Sztuki WRO
17.05 – 11.06.2017

CZWARTEK
Megan Daalder (US)
Mirrorbox
dokumentacja instalacji i rozmowa z artystką
Muzeum Narodowe we Wrocławiu
14. Biennale Sztuki Mediów WRO 2011 Alternative Now

PIĄTEK
Paweł Janicki (PL)
Vinyl Video Delay
dokumentacja instalacji
wystawa AC/DC/IT. Zmienne/Stałe/Błądzące w Centrum Sztuki WRO
26.06 – 1.08.2012

SOBOTA
Seiichiro Matsumura (JP)
Dancing Mirror
dokumentacja instalacji
Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu
13.05 – 30.06.2015
16. Biennale Sztuki Mediów WRO 2015 Test Exposure

NIEDZIELA
Kenny Wong (HK)
Squint
dokumentacja instalacji
wystawa RenomaWRO
16. Biennale Sztuki Mediów WRO 2015 Test Exposure
13.05 – 30.06.2015