Info
Praktyki nielegalne Igora Krenza to pierwsza od momentu otwarcia Centrum Sztuki WRO wystawa indywidualna.
Jest to projekt artysty od ponad 10 lat związanego z działalnością WRO: jego prace prezentowane były we Wrocławiu po raz pierwszy podczas Międzynarodowego Biennale Sztuki Mediów WRO 97, od tego czasu biorąc udział w kolejnych edycjach. W 2003 roku podczas Biennale WRO 03 Globalica twórczości Igora Krenza poświęcony był obszerny pokaz specjalny, a on sam był wówczas jurorem konkursu WRO.
Wystawa pod kryjącym ambiwalencję tytułem Praktyki nielegalne łączy realizacje powstałe w specyficznych okolicznościach, często w wyniku strategii subwersywnych (co szczególnie ironicznie ujawnia się w przypadku performance’u z Jackass Polska relacjonowanego przez MTV).
Tytułowa nielegalność, jeśli rozumieć ją dosłownie, stanowi codzienność współczesnej praktyki artystycznej. W cyklu Krenza ujawnia się jednak i realizuje na wielu płaszczyznach, jednocześnie, wykorzystując tę dosłowność i unikając jej: w działaniach artysty, jako zrekonstruowana akcja sabotażowa, jako materiały bądź narzędzia pozyskane przypadkowo.
Poszczególne prace raz subtelnie odsłaniają swą genealogię (PKiN, TV 'S’, Kółko i kwadrat…), raz ukrywają zawłaszczenia (Analiza formalna), grając z pojęciami rekonstrukcji, przypadku, prowokacji. Jedną z prac (Ptak) 14-letni Igor Krenz niejako tylnymi drzwiami (lub przez piwnicę, gdzie niedawno odnalazł taśmę), wkracza do grona twórców wideo lat 70. i wpisuje się w ich poszukiwania, traktując to dziś z przymrużeniem oka.
Przy tym, co charakterystyczne dla twórczości Krenza, wszystkie realizacje łączy specyficzna oszczędność i elegancja formalna, za którą kryje się tyleż pytań, co odpowiedzi, pozwalających na podjęcie długiej indywidualnej wycieczki. Praktyki nielegalne zachęcają do jej podjęcia.
Kuratorzy wystawy: Piotr Krajewski, Krzysztof Dobrowolski
Opracowanie graficzne / druki: Michał Szota
Aranżacja ekspozycji: Zbigniew Kupisz, Sebastian Ćwirzeń
O wystawie
Nielegalne, czyli zakazane, nieformalne, już poza prawem, przekraczające lub kwestionujące. Praktyki to działania uporczywe, występne i powtarzalne. Aktywności po stronie nieoficjalnej, ukryte, dostępne wprowadzonym poufnie odbiorcom. Przeciwko czemuś – obowiązującemu porządkowi, niekiedy odsłaniające brak czy łamiące ograniczenie. Jak drink w barze w czasach prohibicji.
Analityczna ultrakonsekwencja Krenza ogarnia pewien typ podejścia do mediów jako plastycznego tworzywa, którego kształt i wartość nigdy nie przybierają ostatecznej postaci. Zjawiska ze świata historii czy historii sztuki to znaki pozorne, zawsze inne niż to, co widoczne i reprezentowane. Zawsze warte akcji sabotażowej aby sprawdzić, czasem potwierdzić, ich współczesną wartość.
Retrospektywna wystawa praktyk poznawczych artysty odsłania aktualne stadium badania przez Krenza charakterystyki mediów wobec ich intencjonalnego status quo. Obiektem subwersywnej a skrupulatnej analizy może być wszystko. Od ikonicznej fotografii z Blow-up, dla mistyków historii sztuki filmowej niosącej co najmniej odbicie platońskiego cienia, przez próbę interpretacji ukrytego kodu rozbiegówki filmowych rolek, czy postpolityczne przypomnienie interwencji w sygnał telewizyjny, w action directe z czasów Solidarności, po powtórzenie kanonicznej dla popartowskiego eksperymentu filmowego metody rejestrowania i odtwarzania doby i budynku w czasie rzeczywistym.
Krenz wyprowadza tu swą metodę badawczą poza pracownię, w której w seriach prac realizowanych na tle białej ściany z użyciem pojedynczych przedmiotów analizował wideosylogizmy, i poza badania terenowe wykonywane z grupą Azorro. Praktyki nielegalne przenikają teraz do wydawałoby się ustabilizowanego pola awangardy, destabilizując sklasyfikowany jej stan.
Viola Krajewska
Prace
PRAKTYKI NIELEGALNE:
TV S [rekonstrukcja/reconstruction]
3’30, 2006
DVD, loop, pl/en
W 1985 r. grupa astronomów z Uniwersytetu w Toruniu skonstruowała nadajnik telewizyjny transmitujący opozycyjne hasła podczas oficjalnie emitowanego programu telewizyjnego. Testy sprawdzające zasięg i poprawność działania nadajnika polegały na transmitowaniu niewielkich figur geometrycznych. We wrześniu 1985 r. podczas emisji Dziennika Telewizyjnego i serialu kryminalnego 07 zgłoś się na ekranach telewizorów pojawiły się hasła: Solidarność Toruń, dość podwyżek cen, kłamstw, represji oraz Solidarność Toruń, bojkot wyborów naszym obowiązkiem.
Palace
8 h 5 min, 2006
DVD, loop
W 1964 r. Andy Warhol zrealizował film Empire, trwającą 485 min. rejestrację Empire State Building. Remake, grając z tytułem oryginału, ukazuje warszawski Pałac Kultury i Nauki, szczególnie atrakcyjnie prezentujący się w pierwszej połowie nocy.
PKiN (Jackass Polska Performance)
3’40, 2006
DVD, loop, pl
Polska grupa Jackass dostała nietypowe zadanie, polegające na obejrzeniu filmu Palace, ponad ośmiogodzinnego remake’u filmu Empire Andy Warhola. Film stanowi portret warszawskiego Pałacu Kultury i Nauki. Już po pięciu godzinach projekcji z pięcioosobowej grupy na widowni pozostał tylko jeden śmiałek. Wytrwał do końca. Relację z tego wydarzenia prezentowana była w MTV i została nagrana pewnej nocy w dość przypadkowych okolicznościach.
Film wyprodukowany we współpracy z CSW Zamek Ujazdowski i Archiwum Polskiego Filmu Eksperymentalnego
Ptak (Bird)
0’40, 1973
DVD, loop
Próba utrzymania obiektu w środku kadru przy użyciu nie do końca legalnie posiadanej kamery 8 mm, podczas wakacji w 1973 roku.
Analiza formalna
7’24, 2005
DVD, loop, de
Film wytwórni Silwa Video z 1981 roku po ocenzurowaniu odsłonił swoją warstwę narracyjną, na którą nikt przez tyle lat nie zwracał szczególnej uwagi.
Kółko i kwadrat w filmie – analiza działania praktycznego, czyli awangarda przez przypadek
DVD, loop, 2008
Film przeznaczony do projekcji kinowej mieści się na kilku szpulach. Każda szpula to od 17 do 20 min filmu. W odpowiednich momentach trzeba je przełączyć. Przy tej czynności pomagają znaki na taśmie.
Blow-Up
Fotografia, 50×60 cm, 2007
(Dzięki uprzejmości Galerii Raster)
Fotografia przedstawia kadr z Powiększenia Michelangelo Antonioniego (1966). To, co w filmie służyło za metaforę sztuki, poszukiwania prawdy i tajemnicy, w wersji Krenza przekształciło się w narzędzie do przekroczenia granic fikcji filmowej i dążenia do jej dekonstrukcji zakończonej ostatecznym wybuchem [ang. blow up].
O artyście
IGOR KRENZ
W połowie lat 90. Igor Krenz założył Zespół Filmowy Kino, nieformalną organizację zajmującą się sztuką wideo, jej prezentacją, dokumentacją i wsparciem technologicznym. Jest współtwórcą grupy Usługi Fotograficzne i grupy Azorro.
Swoje prace prezentował między innymi na wystawach i pokazach w Centrum Sztuki Współczesnej i Galerii Raster w Warszawie, GB Agency w Paryżu i Tate Modern w Londynie. Jest autorem ponad 90 filmów. Mieszka i pracuje w Warszawie.