Info

W jubileuszowej 15. edycji Gwangju Biennale biorą udział trzydzieści dwa pawilony narodowe i instytucjonalne. W tym roku Instytut Adama Mickiewicza po raz pierwszy organizuje wystawę w ramach Biennale, w poprzedniej edycji był to program performatywny.

Polska wystawa powstała we współpracy z Centrum Sztuki WRO, a do udziału w projekcie zaproszeni zostali: Przemysław Jasielski, Alicja Klich, Madina Mahomedova, IP Group (Dominika Kluszczyk, Bogumił Misala, Jakub Lech) i Maciej Markowski.

Partnerami IAM, głównego organizatora Polskiego pawilonu na Gwangju Biennale, są Centrum Sztuki WRO, Ambasada RP w Seulu, Leeleenam Studio, miasto Wrocław oraz Paju Typography Institute.

Podczas otwarcia odbędą się warsztaty sitodruku Alicji Klich – Sztuka już nie jest dla mnie oraz DJ sety Toli Kity (Luciolla).

Prezentowane prace:
Przemysław Jasielski, pamiętaj(mnie)
Maciej Markowski, 340.3
IP Group, Ambient Room #6: Discharge
Madina Mahomedova, Does AI Dream of Gender?
Alicja Klich, Sztuka już nie jest dla mnie

Fragment tekstu kuratorskiego Pawła Janickiego:

Przyjemność katastematyczna — homeostaza — nie jest równoznaczna z apatią i niereagowaniem na bodźce i trwaniu w przeświadczeniu o braku związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy podejmowanymi działaniami, a otaczającą sytuacją. Między innymi dlatego jest przyjemnością, że wskazuje, kiedy jesteśmy skuteczni.

Instalacja Przemysława Jasielskiego pamiętaj(mnie) ironicznie rozpracowujące sploty cywilizacyjnych aspiracji z ich realnymi i nierealnymi konsekwencjami. Jasielski konstruuje własne maszyny służące obrazowaniu, a więc ukazywaniu świata, korzysta też z bogatego zestawu wizualnych reprezentacji przyszłości: od modernistycznych, przez socrealistyczne, do popkulturowych i wziętych ze sci-fi (trudno w przypadku jego twórczości orzec czy przyszłość patrzy tu w przeszłość, czy też jest odwrotnie). Jednocześnie Jasielski bada całkowicie realny fenomen: postulowaną estetykę technologicznego postępu, doświadczaną z polskich, peryferyjnych pozycji.

Imersyjna i odświeżająca zasoby uwagi przestrzeń konstruowana przez IP Group Ambient Room #6: Discharge pozwala zanurzyć się w teraźniejszości na sposób wręcz medytacyjny. Przy czym jest to imersja wykreowana w kontrze do cyrkulujących w powszechnym obiegu mechanizmów zanurzania publiczności w doświadczanie sztuki mediów. IP Group buduje własny język i aparatus, od poziomu podstawowych jakości wizualnych (czy wręcz świetlnych), dźwiękowych i komunikacyjnych — a publiczność zyskuje bezcenną możliwość bycia w środowisku, a nie w infrastrukturze.

Madina Mahomedova w swojej pracy Does AI Dream of Gender? — pierwotnie współkreowanej wspólnie z Frederikiem de Bleserem — operuje aktualnymi technikami medialnymi — autorską neuromorficzną A.I., obserwującą publiczność i poddającą próbie jej genderową tożsamość. Praca Mohamedovej to nieczęsty przypadek twórczej i technologicznej autonomii wobec współczesnych narzędzi medialnych — nie jest to aplikacja istniejących konfekcyjnych usług, ale samodzielnie stworzony system, już przez sam fakt swojego istnienia kwestionujący status quo kapitalizmu nadzoru.

Natomiast aktywności i obiekty Alicji Klich Sztuka już nie jest dla mnie zadają pytania o naturę samego obiegu sztuki — dla kogo właściwie sztuka i jej prezentacje istnieją, czy można do sztuki podchodzić krytycznie, stawiając tak fundamentalne pytania i jednocześnie nie uciekając od obecności w art-worldowym obiegu (choć zarazem sabotowanym przez Klich niejako od środka). Bez zadawania sobie takich pytań monumentalne biennala sztuki byłyby tylko pustymi formami. Ale artystka proponuje nawet coś więcej: praktyczne ćwiczenia z bycia-w-sztuce dla profesjonalistów i amatorów.

A do szerszej — czasowej i geograficznej — perspektywy można wrócić obcując ze zbiorami Centrum Sztuki WRO, ilustrującymi dekady kształtowania światowej sztuki medialnej przez tę wyjątkową instytucję. Zbiór unikatowych dokumentacji wideo prac i wydarzeń oraz pochodząca z kolekcji WRO bezdźwięczna rzeźba dźwiękowa Macieja Markowskiego 340.3 pozwolą jeszcze raz odświeżyć myślenie o byciu w centrum (lub na peryferiach), czy tego, w jaki sposób idee w sztuce płyną przez czas.

Na wystawie prezentowany jest również program wideo przedstawiający działalność WRO, który znajdziesz tutaj.

Równolegle w Centrum Sztuki WRO odbywa się wystawa Pawilon polski, która ukazuje dorobek artystów, których dzieła i działania obecne są w Gwangju oraz poszerza i odzwierciedla prezentowane w Gwangju zbiory i wideo-dokumentacje z kolekcji WRO.

Więcej informacji:
na temat Gwangju Biennale znajdziesz na stronie organizatora: gwangjubiennale.org
oraz w serwisie Culture.pl: „Przyjemności katastematyczne” – wystawa w Polskim Pawilonie podczas 15. Gwangju Biennale i Polski program kulturalny w Korei 2024

______________________________________________________
Obecność WRO na Biennale w Gwangju jest współfinansowana ze środków Gminy Wrocław | wroclaw.pl

Organizatorem Polskiego Pawilonu jest Instytut Adama Mickiewicza.
Polski Pawilon podczas Gwangju Biennale jest częścią programu kulturalnego organizowanego przez Instytut Adama Mickiewicza z okazji 35. rocznicy nawiązania przez Republikę Korei i Polskę stosunków dyplomatycznych.