Info

Scena z tandetnego filmu SF przeniesiona w letnie niebo nad pustym, zapuszczonym parkiem i przetworzona do postaci chmur poruszających się i zmieniających kształty nad koronami drzew. Wyjęta z kontekstu głupawa konwersacja z erotycznym podtekstem pomiędzy dwiema osobami należącymi do załogi statku kosmicznego – mięśniakiem-mężczyzną i androidką traktującą swoją tożsamość jako obiekt samodzielnych inżynieryjnych eksperymentów – ujawnia zakodowaną warstwę znaczeń stając się niemalże filozoficzną i zarazem poetycką dysputą o wzajemnych oczekiwaniach, ewolucji i napiętych relacjach pomiędzy człowiekiem, technologią i naturą.

Bezludna sceneria sugeruje, że rozmowa toczy się niejako post factum wobec jakiegoś nieodgadnionego wymazania ludzkiej obecności, a zarazem pozostawiającego nienaruszone środowisko. Być może natura odtwarza własne, po części melancholijne, po części zabarwione ironicznie wspomnienia lub konstatacje dotyczące homo sapiens sapiens.

Oryginalny film, z którego pochodzi przywołana scena to niskobudżetowy pastisz SF „Galaxina” z 1980 r. w reż. Williama Sachsa. Obraz cieszy się niejakim zainteresowaniem głównie w środowisku fanów gatunku (w 1983 r. otrzymał nagrodę publiczności na Brussels International Festival of Fantasy Film).