Info

WRO a muzyka współczesna

Festiwal WRO od swego powstania w roku 1989, poświęcony był twórczości audiowizualnej w dziedzinie mediów elektronicznych. Prócz oczywistego nawiązania do miasta w którym się odbywa, nazwa WRO oznaczała w rozwinięciu festiwal Wizualnych Realizacji Okołomuzycznych (Sound Basis Visual Art). Wyrażało to ideę programową prezentowania najnowszej twórczości dźwiękowej i wizualnej wykorzystującej potencjał kreacyjny nowych mediów. Na przełomie lat 80. i 90. wykorzystanie synergicznego potencjału kreowania formy audiowizualnej stanowiło jedno z podstawowych wyróżników nowej sztuki elektronicznej.

W pierwszych latach na festiwalu, w okresie 1989-1995, prezentowano wiele utworów wideo współtworzonych przez takich współczesnych kompozytorów, jak m.in.: Heiner Goebbels, Vinko Globokar, Ion Hassel, Christian Fennesz, Monte Cazazza, Yehoshua Lackner, La Monte Young, Pierre Boulez, Stuart Jones, Stephen Vitiello i Brian Eno. Z działaniami audiowizualnymi live wystąpili tu tacy kompozytorzy/performerzy, jak Mesías Maiguashca, Tibor Szemző, Ulf Langheinrich, Mark Trayle, Marek Chołoniewski, Jarosław Kapuściński, Krzysztof Knittel, Marcin Krzyżanowski, Tadeusz Wielecki, Zbigniew Karkowski, Maciej Walczak, a także zespoły Kormorany, Pociąg Towarowy, The Blech, Granular-Synthesis.

W 1995 roku festiwal został przekształcony w Biennale Sztuki Mediów WRO. W nowej formule wątek audiowizualny nadal stanowi jeden z głównych nurtów prezentacji podczas kolejnych edycji, uzupełniony o zagadnienia i kwestie nowych interfejsów oraz interaktywności i komunikacji jako znaczących przestrzeni aktualnej twórczości medialnej.

Swoje interaktywne kompozycje audiowizualne grali tu m.in.: Bertrand Merlier i Jean-Marc Duchenne, Derek Holzer i Sara Kolster. Z nowymi instrumentami/interfejsami występowali m.in Michel Waisvisz, Suguru Goto, Johannes Kreidler, Ge-Suk Yeo i Stelarc. Jaron Lanier, twórca pojęcia virtual reality, dwukrotnie premierowo prezentował swe kompozycje, w tym stworzony specjalnie na tę okazję Koncert na instrumenty wirtualne i orkiestrę, wykonany z towarzyszeniem Wrocławskiej Orkiestry Kameralnej „Wratislavia” pod dyrekcją Michała Nesterowicza.

Estetykę microsound podejmowały działania grupy DS-X.org, Seiichiro Matsumura, Lynn Pook, minimalista Phill Nibblock. Działania nurtu low-tech reprezentowały koncerty 386 DX Cyberpunk Band i związanej z WRO grupy Gameboyzz Orchestra Project. Internet jako instrument i środowisko dźwiękowe wykorzystywały pionierskie działania Pawła Janickiego oraz Briana Mackerna. Podobnie, istotną rolę pełniła scena klubowa, otwarta dla różnorodnych, niestandardowych projektów łączących muzykę cyfrową i wizualizacje, gdzie wystąpili: C.U.K.T., Trymigi, SPEAR, i-club-residents, Milosh, Ellie Blanchard i wielu innych.

W ramach prowadzonych przez Centrum Sztuki WRO międzynarodowych programówwystawienniczych i rezydencjalnych powstały rozmaite autorskie projekty związane z wykorzystaniem kreatywnego potencjału nowych technologii w sferze innowacyjnych relacji obrazu, dźwięku, percepcji. Wśród nich prezentowane w ramach projektu Where’s Chopin? / Gdzie jest Chopin? w Galerii Dilston Grove w Londynie i na Warszawskiej Jesieni instalacje koncertujące Józefa Robakowskiego, Jarosława Kapuścińskiego, Paweła Janickiego, czy instalacja ChopenPiano Roberta Cahena.

Rozpoczęta od pierwszych edycji festiwalu Musica Electronica Nova współpraca z nim przyniosła szereg wspólnie zrealizowanych projektów, znakomicie przyjętych przez publiczność, wśród nich w ostatnich latach m.in. występy Scannera i D-Fuse oraz interaktywną instalację Pierre’a Jodlovsky’ego.

PK/VKK