Info

Wystawa nawiązująca do ścieżek pamiętania, którą tworzą dwie instalacje.

Jedna to wielkoformatowy portret, na którym przedstawiony jest profesor Uniwersytetu Wrocławskiego – Alois Alzheimer (1864-1915), niemiecki lekarz psychiatra i neuropatolog, propagator zasady non-restraint, polegającej na unikaniu środków przemocy wobec pacjentów zakładów psychiatrycznych.

Portret pochodzi ze zrealizowanej dla Wrocławia i prezentowanej w 2015 roku na Biennale WRO Test Exposure pracy Modulator-Demodulator, której autorami są Bertrand Planes i Arnauld Colcomb, ukazującej, że poprzez zanikanie w transmisji cząstek informacji, obraz, jaki do nas dociera, jest zawsze niekompletny.

Druga to instalacja złożona z pięciu rozstawionych w przestrzeni galerii monitorów, nawiązująca do dzieła Józefa Robakowskiego – artysty zajmującego się energią obrazu, konstrukcją doświadczeń, biomechaniczną percepcją, przekroczeniami form i konwencji, badającego m.in. stosunek, jaki zawiązuje się pomiędzy eksperymentem behawioralnym a ekspresją i percepcją. Oraz pamięcią oka i urządzeń rejestrujących i przetwarzających obraz.

5-kanałowa instalacja wideo – Test Five for Józef Robakowski – nawiązuje do filmu Test 1 z 1971 roku. Oryginalny Test 1 powstał bez użycia kamery. W czarnej taśmie Robakowski wyciął okrągłe otwory różnej wielkości, a w ścieżce dźwiękowej wydrapał towarzyszący im dźwięk. Ten pionierski, medialny film zajmuje się energią światła – podstawowego medium projekcji kinowej. Zajmuje się też fenomenem percepcji – proporcje między światłem a czernią powodowały podrażnienie nerwów wzrokowych widzów i subiektywny efekt powidoku. Jest to obraz, który powstaje na siatkówce oka po chwili patrzenia na przedmiot odbijający światło albo na samo źródło światła. Tym samym sygnał optyczny sterowany silnym światłem projektora filmowego traci swój obiektywny zapisany na taśmie charakter. By wzmocnić efekt porażenia energią światła, na festiwalu filmu eksperymentalnego w Knokke-Heist w Belgii w 1974 roku, Robakowski wykonał performance – stojąc na drabinie przed ekranem odbijał lustrem snop światła prosto w oczy widzów.

Obraz wideo, choć pozornie tożsamy z filmowym, ma znacznie mniejszą intensywność świetlną (nie razi w oczy, kiedy patrzymy na niego bezpośrednio), przez co Test 1 oglądany na cyfrowym monitorze nabiera innego wyrazu: staje się przede wszystkim animacją złożoną z białych kół na czarnym tle. Jest to zatem praca o migracji form między różnymi mediami – filmem a wideo – w jakiś sposób zasadniczej dla kultury wizualnej i jednocześnie nieobojętnej wobec ich oryginalnych jakości. To także kompozycja muzyczna, wyrastająca z przypadkowości nakładania się dźwięków 5 kanałów, tworzących przebiegi harmoniczne. Tytuł instalacji nawiązuje do jazzowej kompozycji Dave’a Brubecka Take Five z 1959 roku.