Info

W jednej z prezentowanych prac wideo wpuszczeni do mieszkania bohaterzy stopniowo zaczynają przejmować przestrzeń. Zajmują pościel, kroczą z wolna, przyglądają się rejestrującemu zbiegowisko iPhone’owi. Ostatecznie bohaterami Guests from the Riverside są kraby, dla których przestrzeń, w jakiej się znalazły, znaczy coś zupełnie innego niż dla nas, ludzi. Wprowadzone do siedziby Hirofumiego Nakamoto, podejmują autonomiczne decyzje o tym, w jaki sposób się przemieszać i kolonizować powierzchnię. Wystawa ASPEKT! ASPEKT! prezentowana w trakcie 18. Biennale Sztuki Mediów WRO pod hasłem CZYNNIK LUDZKI / HUMAN ASPECT koncentruje się na czynnikach, które podważają pewien określony model bycia człowiekiem, wagę ludzkiej sprawczości, wskazując na mnogość elementów, które wpływają na kształt odbioru rzeczywistości, a także stara się podnieść rangę aktywności agentów nie-ludzkich, którzy bez nas doskonale sobie radzą.

Trzy programy wideo są zbudowane tematycznie z prac powstałych w ostatnich dwóch latach, co nie znaczy, że złożone w ten sposób dzieła nie korespondują ze sobą – dobór technik i tematów wpłynął na ostateczny kształt projekcji.

ASPEKT pierwszy rozważa głównie kwestię kreacji siebie, plastyczność tożsamości, nie tylko działań jednokierunkowych, wyniku zarządzania własnym ja, ale także efektu podjęcia akcji i re-akcji rzeczywistości. Jędrzej Sierpiński gra w symulator bycia sobą, trawestując niezwykle popularną konwencję gamerską. Akihiko Taniguchi w The Big Browser 3D tworzy wirtualną reprezentację samego siebie, zwiedza mapę zastępującą terytorium, ukazując złudność rozdzielenia świata społecznego i wirtualnego, a Kim Kielhofner przedstawia siebie samą jako wiecznie niedokończony projekt, składający się z tysięcy kolorowych elementów. Pośród nich Hui Ye w Quick Code Service zastanawia się nad tym, jak bardzo skatalogowany przez kapitalizm nadzoru świat stał się naszym udziałem, a Kuesti Fraun wskazuje na codzienne zdarzenia, których intensywność potrafi pozostawić niezacieralny ślad. Szerokie spektrum pierwszego programu wideo ASPEKT ukazuje, że rozbicie ludzkiego podmiotu wynika w dużej mierze z łączności ze światem mediów elektronicznych.

Drugi ASPEKT to aspekt przestrzeni, świata, w który zostaliśmy wrzuceni, który odbieramy dzięki naszemu ciału i który interpretujemy dzięki naszej pozycji. Tutaj możemy znaleźć kadry monumentalnej, modernistycznej, ale i postapokaliptycznej Rosji – Rosji, która dosłownie staje na głowie dzięki pracy Dimitria Venkova. Wirtualną wersję Nowego Jorku zwiedzają w Operation Jane Walk Leonhard Müllner wraz z Robinem Klengelem. Świat możemy obserwować z różnych perspektyw, o czym opowiadają pracę Rafała Żarskiego i Jacka Chamota – ich wizje pozwalają na uchwycenie matematyczności rzeczywistości, podobnie jak Dreamland Miraia Mizue, którego tętniąca feerią barw animacja staje się wstępem do rozmyślań o opanowaniu planety, zasiedlaniu jej, jak i koresponduje z projektem londyńskiego Kryształowego Pałacu. Posthumanistyczne z ducha spojrzenie prezentuje Daria Jelonek, która w Technological Nature stara się wskazać na to, że nie tyle technologia może zastąpić naturę, co jest naturą – bo wykorzystuje jej prawa, składa się z pierwiastków chemicznych. Brakuje w pracy Jelonek ludzi – wizja katastrofy naszego gatunku nie zmienia faktu, że świat bez nas będzie istniał.

Trzeci ASPEKT, tematycznie najszerszy, można podzielić na dwie grupy. Pierwsza z nich porusza kwestię przedmiotów, jakimi się posługujemy, w jaki sposób kształtują one naszą relację ze światem, oswajając go, ułatwiając nam funkcjonowanie, ale także zamykając inne drogi. Praca Nocturne grupy BlurBoyz redefiniuje typ kompozycji muzycznej o wyraźnie określonym modusie, wprowadzając w ciemność światło lamp. Joacelio Batista umieszcza swojego bohatera w Ich bin der Übermensch w sytuacji ograniczonego przez przedmioty, które nadają ton relacji człowiek-rzecz. Dzieci tureckiego miasta są rejestrowane przez Hamzę Kirbasa w trakcie zabawy – puszki, które służą im za podest, stają się przedłużeniem ich ciał, dzięki któremu stają się wyższe, w trakcie poruszania wydają metaliczne dźwięki i ustalają status w grupie,  nieustannie przekształcając hierarchię przedmiotów i ludzi.

Druga część programu opisuje świat antropocenu, czyli nowej formy humanizmu, w której nadal najistotniejszą rolę odgrywa człowiek, zaś potencjały pozostałych aktywnych aktorów są spychane poza świadomość i niedoceniane. Gaetan Kubo z pracą My Body is My Laboratory, w której artysta stara się rozwikłać tajemnicę komunikacyjnego praźródła delfina i człowieka, wskazuje na naukowy potencjał sztuki, której intuicje są w stanie ciekawiej oddać złożoność procesów ewolucyjnych od języka nauki. Tropics czy wspomniane Guests from the Riverside również eksplorują sprawczość nie-ludzkich agentów, duchów przodków w wideo Mathilde Lavenne czy krabów-kolonizatorów, przyjaciół Hirofumiego Nakamoto – nasza planeta potrafiła sobie radzić, nim się pojawiliśmy i radzi sobie z naszą obecnością.  Dwie tematyczne części trzeciego programu przecinają na hulajnogach w pracy Nothing Twice Magdalena Łazarczyk i Zuza Golińska. Uderzająco podobne do siebie postaci przemierzają na jednośladach ukryte wewnątrz ogromnej hali targowisko, pełne masowo produkowanych, identycznych przedmiotów. Zwiedzanie Łazarczyk i Golińskiej staje się ważkim komentarzem współczesnego targu osobliwości, zatracaniu siebie wobec mnogości przedmiotów, które także wykorzystują autorki, jak i krytyką architektury, będącą konsumpcyjną manipulacją w swojej przytłaczającej, magazynowo-militarnej formie; beton co prawda zalał Ziemię, ale nadal pozostały przestrzenie do wypełnienia.

Kurator wystawy: Piotr Krajewski
Koordynacja: Cezary Wicher
Produkcja: Zespół WRO