Info
Daniel Bisig, Tatsuo Unemi (CH/JP), Cycles, 2010, 02:10
Inspirowana filozofią buddyjską instalacja bada możliwe związki pomiędzy istotami ludzkimi a sztucznymi formami życia. Stworzonka wyświetlane na dłoni użytkownika są symulacją żywych organizmów. Razem z dłonią tworzą hybrydową formę, która w cyklu swojego życia doświadcza narodzin, choroby, starości i śmierci. Kiedy znika dłoń, stworzonka zanikają. Gdy dłoń użytkownika znów się pojawia w polu projekcji, sztuczne formy rodzą się, rosną i rozmnażają, na nowo przechodząc cały cykl.
Ichiro Higashiizumi + Selene creative team (JP), Moonbell, 2008-2009, 00:42
Interaktywna instalacja, generująca muzykę, tworzoną dzięki analizie danych topograficznych Księżyca, przekazywanych przez sondę orbitalną Selene, umożliwiająca widzom samodzielne budowanie kompozycji dźwiękowej, przygotowana przez grupę badaczy i artystów, biorących udział w badaniach japońskiej agencji badań kosmicznych (JAXA, ang. Japan Aerospace Exploration Agency), w skład której wchodzą: Ichiro Higashiizumi, Takuya Shimada (dyrektor kreatywny), Takashi Yamaguchi, Satoru Higa, Tom Vincent, Junya Hirokawa (koordynator projektu), Eriko Kobayashi, Kazuhiro Kameda (R&D) i Yu Morocco (oficer prasowy).
Dzięki zastosowaniu technologii symulacji na żywo prądów wypełniających nasze otoczenie, w zestawieniu z modelami prostych obiektów, ujawnia złożony i domyślnie niewidoczny gołym okiem ekosystem.
Yuto Hasebe (JP), Tree Guitar, The Trees, Our Blood Vessels, 2012, 06:19
Strunowy instrument muzyczny o kształcie zbliżonym do gitary, czy azjatyckich instrumentów strunowych, takich jak samisen, który zbudowany na bazie struktury morfogenicznej, wspólnej dla drzew i naczyń krwionośnych. Poprzez Tree Guitar artysta bada zagadnienia związane z występującymi w naturze formami wspólnymi dla roślin, zwierząt i ludzi.
Mari Ota (JP), mujo, 2013, 06:40
mujo to performans site—specific, odwołujący się do siły wyrazu, poczucia estetyki, średniowiecznych myśli buddyjskich, efemeryczności natury oraz historii i tradycji Wrocławia.
Masaki Fujihata (JP), Beyond Pages, 1995, 00:45
Kanoniczna instalacja interaktywna wykorzystująca nowatorskie rozwiązania artystyczne i narzędzia komputerowe do „augmented reality”, widz przewraca karty z piktogramami, uruchamiając narrację.
Noriko Yamaguchi (JP), Peppermint Mother, 2012, 01:13
Obecne w tytule wystawy pojęcie matki wydaje się być dla Yamaguchi rodzajem matrycy, w której ciało i umysł człowieka manifestując się w określonym otoczeniu, stapiają się z nim i stwarzają autonomiczny byt. Matka to zatem zarówno umysł, ciało, jak i otaczająca je przestrzeń, w której zradzamy się, w których nikniemy i pojawiamy się ciągle na nowo.
Yuichiro Tamura (JP), Nightless, 2010, 09:55
Praca złożona z obrazów z Google Street View.
Suguru Goto (JP), Augmented Body, 2007, 02:11
Tematem pracy jest zbadanie dualizmu i związku między sztucznym a rzeczywistym ciałem ludzkim w kontekście teatru muzycznego. To, co sztuczne i to, co rzeczywiste staje ze sobą w sprzeczności. Możliwe jest jednak ich systemowe współdziałanie, a ich znaczenie może zmieniać się w zależności od kontekstu. Performans z udziałem zaprojektowanych przez Suguru Goto systemów rzuca wyzwanie widzom, rozmywając granicę między tym, co wirtualne, a tym, co rzeczywiste.
Yoshihito Mizuuchi (JP), A, 2009, 00:51
A to krótki performans dźwiękowy w stylu low-fi, w którym artysta wykorzystuje m.in. zbudowany przez siebie obiekt kinetyczny, połączone ze sobą sznurkami plastikowe butelki, niewielki stół, kolorowe markery oraz proste, własnoręcznie wykonane urządzenia elektroniczne.
Noriko Yamaguchi (JP), Pillow Talk#2, 2011, 04:41
Pillow Talk Noriko Yamaguchi to wydarzenie będące rodzajem platformy prezentacji dokumentacji performansów młodych artystów z Kioto. Premiera Pillow Talk#1 odbyła się w grudniu 2010 roku. Prezentacja podczas WRO 2011 została uzupełniona o nowe zapisy. W ciągu dwóch wieczorów ubrana w kimono Noriko Yamaguchi swoją opowieścią poprowadziła leżącą na poduszkach publiczność przez działania Mari Oty, grupy Weast, Sawako Tanizawy, Tomoiko Kyogoku oraz swoje własne.
Aki Onda (JP), Cassette Memories, 2013, 02:34
Aki Onda od ponad dwóch dekad realizuje przy pomocy walkmana zapisy polowe, które przechowuje w formie dźwiękowych pamiętników. Pamiętniki te układają się nie tylko w dźwięki, ale w swoiste osobiste wspomnienia. Podczas performance’u artysta manipulując fizycznie Walkmanami i flirtując z elektroniką, rozbiera i rekonstruuje poszczególne dźwięki. W rezultacie powstaje dźwiękowy kolaż z muzyką zapisaną na taśmach w tle.
Dokumentując fragmenty wspomnień przy pomocy dźwięków, znaczenia pierwotnych wydarzeń zostają pozbawione swej doniosłości, eksponując istotę pamięci. Efekt jest niewidoczny, ale można poczuć, jak odżywające przy muzyce wspomnienia budzą do życia te jeszcze śpiące.