Info

 

Obserwujemy objawy cielesne.
Czyli wszystko na temat ciała, czego możecie dowiedzieć się od artystów!

Choroby postępują powoli, ale bywa, że atakują nagle i z zaskoczenia. Zmiany wewnętrzne bez specjalnej aparatury niezwykle trudno zaobserwować, musimy zawierzać objawom zewnętrznym. Drugi program pokazów internetowych WRO dotyczy kontekstów cielesnych – przekształceń w myśleniu o ciele (nie)ludzkim, podważeniu dualizmu ciało-umysł, różnego rodzaju posthumanistycznej cielesności, której nie traktujemy jako zamknięty schemat, jako ale otwarty obszar fluktuacji, przepływów i zmiennych.

Tydzień otworzyliśmy zapisem performansu Second Body Anarchy Dance Theater. Działanie zbudowane na linearnej narracji, której osią jest stawanie się nowego ciała, wręcz rozbicie pojęcia „ciała”, to otwarcie o wysokiej intensywności, silnym napięciu w warstwie ruchowej, która rozbiera wszelkie nasze przyzwyczajenia myślowe. Stara się wyklarować pewien nowy, płynny model nowego, tytułowego „drugiego ciała”, który zmieszany z warstwą technologiczną ostatecznie, być może, uda nam się kiedyś uploadować do sieci.

Poziom intensywności utrzymuje się wraz kolejnym działaniem, tym razem już dość klasycznym, ale nadal niezmiernie prowokującym. Stelarc swoją Trzecią Rękę rozwijał przez prawie 20 lat – działo się to w trakcie wybuchu między innymi cyberpunkowych stylistyk i silnego rozwoju technologii informatycznych. Third Hand rozbraja myśl renesansową, człowieka witruwiańskiego – Stelarc rozszerzył swoje ciało o neuromechaniczny komponent, jednocześnie zwracając uwagę, w jaki sposób stale sami siebie rozszerzamy poza granice własnego kształtu – podłączeni do internetu, z przekraczaniem naszych narzędzi poznawczych przekraczamy nasze ciała.

Środa przypadła w udziale tajwańskiej artystce Ya-Wen Fu. W 2015 roku w trakcie Biennale WRO zaprezentowała swój performans Space-in-between. Ograniczona przez szereg linek i żelaznych pętli poruszała się po scenie, za nią zaś rozwijała się i wydawała dźwięki instalacja. Artystka negocjowała swoją pozycję z maszyną, niejako tworząc z nią jeden organizm – w zależności od tego, jak poruszała się w imitującym ciało mocno krępującym kostiumie, jej zmagania przeniesione transmitującymi cięgnami anektowały także rozległą usieciowaną rozpiętymi linami salę wraz jej przestrzenią dźwiękową, tworząc ludzko-nieludzki konglomerat.

Postcielesna instalacja Petera Williama Holdena, jeszcze bardziej niż w przypadku poprzedniej pracy, opiera się się na symetrii, wydobywaniu z niej niecodziennego doświadczenia. Arabesque została zbudowana z odlewów ludzkich kończyn, które Holden zamontował koliście w odpowiednich odległościach od siebie, tak aby nie krępowały wzajemnie swoich ruchów a jednocześnie oddawały efekt odbijania się w kalejdoskopie. Artysta odwołał się tu do klasycznej powieści Mary Shelley Frankenstein, kreującej jednego z metaforycznych bohaterów współczesnej myśli posthumanistycznej – składający się z ludzkich części, nie do końca żywy, napędzony siłą elektryczności organizm.

Piątek jest dniem przejścia, mocniejszego uderzenia, przepływu licznych energii. Dokumentacja działania Józefa Robakowskiego Jestem elektryczny wstrząsa dosłownie – zwłaszcza głównego bohatera, który poddaje się przepływom impulsów elektrycznych. Robakowski konstruuje układ zamknięty z żarówką, przez który zaczyna płynąć prąd zmienny o maksymalnym natężeniu 250 woltów. Zaproszeni przez artystę do udziału znajomi i nieznajomi proszeni są aby podnosić natężenie – od 0 do granicy. Przez ciało Robakowskiego przepływa elektryczność, która ostatecznie oświetla żarówkę – metonimię pomysłu, artystycznej idei. Wiele trzeba wycierpieć, aby żarówka w istocie rozbłysła, a widzowie nie oszczędzają artysty. Czy performance Robakowskiego jest tylko działaniem na własnym ciele czy może manipulacją presją wywieraną na publiczność (i odwrotnie)? W każdym razie na pewno praca może być interpretowana w świetle sławnego eksperymentu psychologicznego Stanleya Milgrama, z 1961 r,  z dawkowaniem elektrowstrząsów. Oba dotyczą autorytetu i elektryczności.

Piotr Wyrzykowski w swoim Ucieleśnianiu podwójnie ucieleśnił taśmę wideo – najpierw rejestrując na taśmie wideo swój tors i głowę za pomocą kamery, następnie wydobywając z kasety taśmę i owijając się nią. Odbijając na niej swoje ciało, a potem tę taśmę nakłuwając igłą w sposób pozostawiający ślady i na taśmie i na ciele artysty, wkłada ja ponownie do kasety. Oryginalna taśma przechowywana w kolekcji Centrum Sztuki WRO do dziś nosi ślady DNA artysty. Na zwojach taśmy utrwalony został elektroniczny i biologiczny zapis. W ten sposób materialność i materialność obrazu splotła się nieodwołalnie.

W Tribute to Karl Sims Megan Daalder stara się wytworzyć empatię wobec  wygenerowanych przez Karla Simsa postaci – czystymi zoe, być może żyjącymi najpełniej,  stworzonymi na bazie algorytmów genetycznych. Animacja Evolved Virtual Creatures Karla Simsa z 1994 roku, miała wielki wpływ na spopularyzowanie nowych horyzontów kształtujących się dzięki cyfrowym symulacjom procesów biologicznych. Te rodzące się wówczas na gruncie nauk biologicznych koncepcje programowanie życia i cyfrowego symulowania jego ewolucji, wykorzystał w swoich animacjach komputerowych Sims. Dlatego jego prace zajmują szczególne miejsce w historii cyfrowej animacji, stając się wręcz symbolem nowego myślenia o cyfrowej genetyce, cielesności tworzącej się i zdolnej do poruszania się w cyfrowych ekosystemach. Żyjątka Simsa potrafiły przemieszczać się, skakać czy pływać. Ich ruchy oddaje w swoim performansie Daalder – odwraca proces terytorializacji, jaki ludzie z reguły realizują w świecie, narzucając swoje schematy, ucieka od przyjętego przez nas sposobu poruszania się, wykształconego w trakcie ewolucji i poddawanego trybom kulturowej tresury. Artystka pokazuje, że w użycia swojego ciała możemy uczyć się inaczej i od innych organizmów, poznając je, uważnie oglądając, naśladując. Trybut dla wyobraźni Simsa, który to co ludzkie i empatyczne wyraził w alternatywnych, geometrycznych formach cyfrowych organizmów.

PONIEDZIAŁEK
Anarchy Dance Theatre (TW)
Second Body
dokumentacja performansu
13 i 14 maja 2016
NFM | Narodowe Forum Muzyki, Wrocław
Eco Expanded City 2016

WTOREK
Stelarc (AU)
Cyberhuman: Involuntary Body / Third Hand (Split Body: Voltage-in / Voltage-out)
fragment performansu
4 maja 1997
Sala Apokalipsy Instytutu im. Jerzego Grotowskiego
Międzynarodowe Biennale Sztuki Mediów WRO 97 Geo/info-territory

ŚRODA
Ya-Wen Fu (TW)
Space-in-between
zapis performansu
14 maja 2015
Teatr Polski Scena na Świebodzkim
16. Biennale Sztuki Mediów WRO 2015 Test Exposure

CZWARTEK
Peter William Holden (UK)
Arabesque
dokumentacja instalacji
wystawa w galerii BWA Awangarda
13. Biennale Sztuki Mediów WRO 09 Expanded City

PIĄTEK
Józef Robakowski (PL)
Jestem elektryczny
dokumentacja performansu
2-5 maja 1996
studio TVP we Wrocławiu
WRO 96 Monitor Polski

SOBOTA
Piotr Wyrzykowski aka Peter Style (PL)
Ucieleśnianie
dokumentacja performansu
5-8 maja 1994
studio TVP we Wrocławiu
WRO 94 Monitor Polski

NIEDZIELA
Megan Daalder (US)
Tribute to Karl Sims
fragmenty performansu i rozmowa z artystką
12 maja 2011
Sala Apokalipsy Instytutu im. Jerzego Grotowskiego
14. Biennale Sztuki Mediów WRO 2011 Alternative Now