PERFORMANS MEDIALNY
   

PERFORMANS MEDIALNY
   

Info

Performans jako nowa dziedzina twórczości kształtował się od początku lat 60. XX wieku równolegle z rozwojem sztuki mediów, jak i nowych strategii kompozytorskich, które poszerzyły pole muzyki współczesnej o m.in. o happening i akcjonizm, działania na żywo z taśmą dźwiękową czy użycie preparowanych instrumentów. Fotografia, film i wideo, początkowo były przez artystów wykorzystywane do neutralnej, obiektywnej dokumentacji działań performatywnych, którym często towarzyszył dźwięk. Z czasem media stały się istotnymi elementami technologicznego wyposażenia, co otworzyło drogę do rozwoju performansu medialnego. Ta rozległa dziedzina obejmuje dziś wiele gatunków i technik, począwszy od audiowizualnych i multimedialnych spektakli, interwencji w media nadawcze, do programistycznych strategii generowania zdarzeń w czasie rzeczywistym.

W programie znajdują się 43 wybrane i opracowane materiały zarejestrowane m.in. podczas kolejnych edycji Festiwalu i Biennale WRO w latach 1994–2014. Są to działania polskich i międzynarodowych artystów, wykorzystujących media elektroniczne do badania dźwięku i audiowizji, relacji dźwięku i obrazu, performansy eksperymentujące z przestrzenią komunikacyjną i nadawczą, estetyką low-tech i microsound, interaktywnością, generatywnością i kompozycją algorytmiczną. Prace zebrane w programie sprawdzają i demonstrują przydatność technologicznych instrumentów dla tworzenia nowych strategii kreacji i percepcji w żywym procesie dziejącym się na oczach odbiorców.

Prace

Władysław Kaźmierczak / Crash / 1994 / PL / 8’56”

„To transmisja ze studia telewizyjnego, która odbyła się wiosną 1994 w ramach festiwalu WRO Monitor Polski, zorganizowanego we współpracy z telewizją. Działanie Władysława Kaźmierczaka Crash było pierwszym emitowanym na żywo w telewizji publicznej w Polsce. Sam fakt bezpośredniej transmisji należy zresztą do wewnętrznej natury tej pracy, nadanej w porze, gdy na innych kanałach prezentowane były wieczorne wiadomości. Jest to czas, w którym w Polsce pojawiały się coraz liczniejsze stacje telewizyjne, a wraz z nimi przeskakiwanie widzów z kanału na kanał. Sytuacja osobistego zagrożenia artysty, starającego się zejść z chybotliwej konstrukcji i tym samym opuścić publiczną przestrzeń telewizyjnego studia, jest montowana na przemian z zarejestrowaną przez reporterów absurdalną interwencją policji, pacyfikującej spontaniczną manifestację młodzieży, witającej pierwszy dzień wiosny.
 Działanie Kaźmierczaka w szczególny sposób miesza osobisty gest artysty ze sferą informacyjną. Język telewizji jest już nowy, propagandowa nowomowa poprzedniego okresu dawno ustąpiła miejsca ekspozycji obrazów przemocy i gwałtu tak typowych dla współczesnych newsów. Mentalność policji jest zaś jeszcze niewyklarowana, po kilku latach transformacji policja nie wie jak reagować: po staremu czy po nowemu.” źródło: 
Piotr Krajewski, Od monumentu do Marketu. Sztuka wideo i przestrzeń publiczna, red. Piotr Krajewski, Violetta Kutlubasis—Krajewska, wyd. Centrum Sztuki WRO, 2005.

 Miejsce i data dokumentacji: Festiwal WRO 94 WRO Monitor Polski, studio TVP, Wrocław, maj 1994

Piotr Wyrzykowski / Ucieleśnienie / 1994 / PL / 8’39”

Performans, w trakcie którego artysta nadaje fizyczną wartość niematerialnemu zjawisku drop-out, jakim w obrębie techniki wideo określano brak niewielkiego fragmentu w obrazie, dziurę wewnątrz kadru widoczną jako dziurawy, lekko uszkodzony obraz. Uszkodzenie, wynikające z przypadkowego, niewłaściwego ułożenia się cząstek magnetycznych na podłożu taśmy wideo, podczas performansu powodowane jest użyciem igły, którą artysta dziurawi taśmę i własne ciało, które ta taśma oplata. Zanim artysta owinie się taśmą, wydostawszy ją z pudełka kasety, wykonuje na niej przedtem rejestrację, filmując w zbliżeniu swój tors i głowę w autoportretującym zapisie kamerą zwróconą obiektywem ku sobie. Przebita, ponakłuwana taśma, ze śladami krwi artysty powraca do pudełka. Jako jedyny w swoim rodzaju obiekt staje się nie tylko materialnym nośnikiem zapisanego elektronicznie obrazu, ale współczesną wersją relikwii, o niejasnym statusie oryginału, nie do powielenia w dobie wydawałoby się uniwersalnej i nieskończonej mechanicznej reprodukcji. Miejsce i data dokumentacji: WRO: Monitor Polski, studio TVP, Wrocław, maj 1994

Józef Robakowski / Jestem elektryczny / 1996 / PL / 13’12”

Jestem elektryczny to ryzykowna akcja zrealizowana podczas festiwalu WRO 96 „Monitor Polski”. Artysta prezentował przyrząd, w którym jego ciało było łącznikiem, przez który przepływał prąd, o stopniowo zwiększanym napięciu na prośbę artysty i z udziałem publiczności. Zainteresowanie zjawiskiem energii oraz refleksja nad twórczością artystyczną pojawiały się już we wcześniejszych pracach Robakowskiego takich jak np. O palcach (1982) czy Moje Videomasochizmy (1989). Podczas performansu artysta na bieżąco komentował w charakterystyczny sposób dowcipnie przebieg akcji. Komentarz autorski stanowił przede wszystkim porównania energii elektrycznej do pracy, emocji czy relacji, jakie zachodzą w świecie sztuki. Kolejną warstwą akcji była atmosfera powstała w studio oraz duże zainteresowanie i niespotykana reakcja widzów oglądających transmisję w telewizji publicznej na żywo. Miejsce i czas dokumentacji: WRO 96 Monitor Polski, studio TVP, Wrocław, Maj 1996

Stelarc / The Third Hand / 1997 / AU / 10’42”

Swój projekt The Third Hand (1979-1998) Stelarc określa jako appearance: stan, w którym artysta funkcjonuje z dołączoną do swojego prawego przedramienia dodatkową mechaniczną ręką, poruszającą się dzięki sygnałom od stymulowanych elektrycznie mięśni. Przechwytywane impulsy elektryczne są poddawane wzmocnieniu, separacji i przesyłane do sysytemu przełączników. Ręka, zbudowana z aluminium, stali nierdzewnej, akrylu i lateksu, potrafi ściskać, chwytać i obracać się w nadgarstku. Ponadto wyposażona jest w zmysł dotyku, zbudowany z systemu czujników, działających na zasadzie sprzężenia zwrotnego. Pierwsza i jedyna w Polsce prezentacja The Third Hand miała miejsce podczas performansu Split Body: Voltage-in / Voltage-out w 1997 roku we Wrocławiu. Performans, podczas którego publiczność manipulowała ciałem artysty i przyczepioną do jego prawego ramienia trzecią ręką, osadzony został w historycznej przestrzeni dawnego Teatru Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Możliwości nagiego ludzkiego ciała podłączonego do cyber-mechanicznej maszyny zostały rozbudowane i poddane kontroli jednocześnie. Za pośrednictwem elektrod umieszczonych na ciele artysty można było stymulować prądem mięśnie artysty, których reakcja zamieniana była na ruch robotycznej trzeciej ręki. System taki, aktywowany przez widzów w miejscu zdarzenia przy pomocy myszki komputerowej, można opisać jako nową cielesną obecność, cyber-ludzką performatywną tożsamość, w której ciało staje się obiektem fizycznych i technicznych eksperymentów, aby odkryć ograniczenia i formy jego przyszłej egzystencji. Miejsce i data rejestracji: V Festival Wizualnych Realizacji Okołomuzycznych WRO 97, Sala Apokalipsy, Instytut Grotowskiego, Wrocław, 4 maja, 1997

Piotr Wyrzykowski / Technopera 4.1 (reportaż TV) / 1998 / PL / 13’57”

Technopera to złożony projekt Centralnego Urzędu Kultury Technicznej (CUKT), formacji, w której kolektywne działania Peter Style intensywnie się angażował, i która nadała ton techno scenie trójmiejskiej. W scenicznej realizacji, której scenograficzne tło tworzą wielkoformatowe projekcje fragmentów filmów, zbliżenia wykonawców i paski tekstów, pojawiają się autentyczni wykonawcy: jak najbardziej fizyczna wykonawczyni roli Cyborga, śpiewaczka, wykonawczyni utworów muzyki współczesnej, Haleh Abghari czy członek kolektywu CUKT Robert Jurkowski jako Człowiek. Libretto stworzone z Drem Kudlatzem obejmuje ponadto postaci Bitu i Obcych (kosmitów). Bohaterowie posługują się tekstami, stanowiącymi około setkę krótkich cytatów z filmów pojawiających się w kolejnych sekwencjach na ekranie. Peter Style w w wywiadzie zarejestrowanym podczas Ekspresji mediów przedstawia wizję technopery z udziałem widzów, którzy przez internet, posługując się tekstami z puli ustanowionej przez autorów, wirtualnie uczestniczą w scenicznym wykonaniu. Miejsce i data dokumentacji: WRO Ekspresja mediów, 1998

Phill Niblock / Muzyka i obraz / 2000 / US / 14’02”

Urodzony w Indianie w 1933 roku, Niblock stał się znany zarówno dzięki swojej muzyce, jak i eksperymentalnym filmowm dokumentalnym, które zazwyczaj są częścią performansów artysty. Filmy pokazują ludzi spoza kręgu kultury zachodniej, w trakcie prostych zajęć rolniczych i rzemieślniczych. Ujęcia są długie i proste, jak to tylko ,możliwe – żadnego kometarza, montażu – po prosty zdjęcia pracujących ludzi. Wspólne dla filmów Niblocka jeat to, że jakkolwiek muzyka zmienia się na obu poziomach (na poziomie minimalnym przez interferencje między mikrotonami i na ogólnym, strukturalnym, wyrażonym w sekwencjach częstotliwości) daje wrażenie bezczasowego trwania. Sposób, w jaki zmienia się muzyka, jest drugorzędny, jeżeli muzyka nie jest tak istotna. Natomiast u Niblocka (zawsze poleca głośnie słuchanie), zmiana jest stopniowa i muzyka staje się abardziej środowiskiem, niż tym, z czym mamy zazwyczaj do czynienia, czyli śrdokiem narracji. Jak w całej muzyce minimalistycznej, słuchanie kompozycji Niblocka wymaga od słuchacza zmiany podejścia – trzeba w nią wniknąć, doświadczyć jej na bezpośrednim poziomie intuicyjnym, wyłączyć świadomość i podążać za jej subtelnymi kształtami. katalog WRO 2000@kultura Miejsce i data dokumentacji: WRO2000@kultura, Aula Leopoldina, Wrocław, listopad 2000

Alexei Shulgin / 386 DX Cyberpunk Rockbank / 2001 / RU / 1’59”

386DX to kontynuowany od końca lat 90. performans, w którym artysta wykorzystuje spreparowany zabytkowy komputer z systemem Microsoft Windows 3.1 i legendarnym procesorem Intel 80386 DX do odgrywania cyfrowych aranżacji popularnych hitów muzycznych, podczas gdy komputerowy system syntezy mowy (text-to-speech) „śpiewa” teksty piosenek. „Mimo, że – bez wątpienia – muzyka 386 DX jest zabawna, projekt ten ujawnia serię głębszych pytań o złożone zagadnienia autorstwa w erze cyfrowej. Alexei Shulgin wymyślił i opracował 386 DX w 1998 roku. „Zespół” ten „zagrał” ponad 40 koncertów w różnych miejscach w Europie i USA, również jako zespół uliczny w przestrzeniach publicznych. Kim właściwie jest 386 DX? 386 DX to wyprodukowany przez jednego z producentów sprzętu elektronicznego komputer, który gra piosenki napisane przez słynne zespoły, używając do tego specjalnego oprogramowania, stworzonego przez jeszcze inną firmę. A zatem do jakiego stopnia Shulginowi wolno przyznawać się do autorstwa 386 DX? Czy projekt ten czyni z niego muzyka czy raczej technika? Jaka jest różnica? Sam Shulgin unika jednoznaczności. On sam określa siebie jako operatora, a na płycie CD udostępnia oprogramowanie, za pomocą którego każdy użytkownik może samodzielnie stworzyć swoje piosenki 386 DX. Anarchy in the UK i Smells Like Teen Spirit są częścią Największych Przebojów 386 DX, kolekcji ponadczasowych coverów, począwszy od Boba Marleya i The Wailers, przez The Who, do The Kinks i Johna Lennona. Piosenki te są tak absurdalne, że są w stanie rozjaśnić uśmiechem nawet najbardziej ponurą twarz.” 
(http://www.easylife.org/386dx) Miejsce i data dokumentacji: 9. Biennale Sztuki Mediów WRO 01, Wrocław, maj 2001

Anna Płotnicka, Paweł Janicki / Performance na Życzenie / 1996 / PL / 4’59”

Performance on Demand (2001) to praca, w której publiczność zbiorowo steruje działaniami artystki przez Internet. Powstała we współpracy z Pawłem Janickim, który opracował strategię komunikacyjną i oprogramowanie umożliwiające przeniesienie aktywności performera w przestrzeń sieci. Performerka znajdowała się w wydzielonej przestrzeni, mając do dyspozycji zestaw prostych przedmiotów codziennego użytku, takich jak zapałki, dzbanek, książka, pisak, itp. Przestrzeń ta była monitorowana przez kamerę, a rejestrowany przez nią obraz był transmitowany przez Internet w czasie rzeczywistym, stanowiąc jednocześnie jeden z elementów strony internetowej, przez którą publiczność kontrolowała i wpływała na działania artystki. Poza transmisją strumieniową obrazu wideo z miejsca akcji, strona zawierała jeszcze zestaw ikon reprezentujących przedmioty z otoczenia artystki oraz wyobrażających czynności, które artystka może z owymi przedmiotami wykonać. Artystka miała w zasięgu wzroku monitor, na którym mogła widzieć liczbę gości odwiedzających stronę i ich statystycznie przeliczoną decyzję — który przedmiot powinna w danym momencie wziąć i co z nim zrobić. Wykonana jedyny raz praca polegała więc na synchronicznej interakcji wielu osób, których decyzje wywoływały szczególnego rodzaju „biofeedback”, determinując na odległość zachowanie artystki. Był to pierwszy w Polsce performans, w którym strategia interakcji performera z publicznością opierała się na transmisji strumieniowej w Internecie. W momencie szczytowego obciążenia serwera w performansie wzięło udział prawdopodobnie kilka tysięcy osób. Miejsce i czas dokumentacji: 9. Biennale Sztuki Mediów WRO 01, Teatr Współczesny we Wrocławiu, 4 maja 2001

Bertrand Merlier, Jean-Marc Kuchenne / 4Hands / 2003 / FR / 10’11”

4 Hands to multimedialny duet instrumentalny, interaktywny performance badający wrażliwość otaczającego świata i stymulujące relacje pomiędzy technologią, gestami, dźwiękiem i obrazem. Wszystkie instrumenty są ukryte, jedynie cztery powiększone, oświetlone specjalnie dłonie artystów widnieją na trzech ekranach w tle. Ciała artystów są poza centrum zainteresowania, ich sylwetki, jak marionetki, opowiadają alegoryczne historie ożywiane dźwiękiem i obrazem. Moment ruchu czterech dłoni, pieszczoty, pukanie, drapanie, przeciąganie opisuje złożone arabeski, intrygujące figury w polu widzenia kamery. Gesty performerów wyraźnie kontrolują obrazy i dźwięki: jeden z artystów tworzy elektro-akustyczną muzykę, która przekazywana jest do dwóch głośników, drugi artysta operuje projekcją video wyświetlaną na dużych ekranach. 4 Hands wykorzystuje różne media w polifonii dźwięku, obrazu, dłoni widniejących na ekranach i ich cieni na suficie. Obaj artyści używają tych samych środków: kamery i systemu kontroli ruchu EyeCon, za pomocą którego ich gesty przekształcane są w widzialny dźwięk i czytelny obraz. Elektro-muzyczny duet i projekcja video całkowicie zmieniają ustalone relacje pomiędzy dźwiękiem i obrazem. Miejsce i data dokumentacji: 10. Biennale Sztuki Mediów WRO 2003, Wrocław, maj 2003

Paweł Janicki / Ping Melody / 2003 / PL / 17’38”

Ping Melody to muzyczno-internetowy performans, wykorzystujący mechanizm działania programistycznej komendy ping, polegającej na tym, że seria pakietów danych wysłana do wybranej lokalizacji sieciowej zostaje „odbita” i wraca do nadawcy. Na podstawie opóźnień, ilości zagubionych lub uszkodzonych pakietów i innych podobnych informacji można skutecznie diagnozować stan badanych połączeń sieciowych. Więcej ↑ W swoim performansie Janicki wykorzystuje przebudowaną wersję komendy ping, a jako paczek danych używa digitalizowanych w czasie rzeczywistym fragmentów (sampli) dźwięku. Muzyka tworzona na żywo przez grającego na instrumencie akustycznym instrumentalistę jest przesyłana do wybranych lokalizacji w Internecie, przy czym Janicki często wykorzystuje serwery branży militarnej czy pornograficznej. Fragmenty dźwięku wracają częściowo zdestruowane przez błędy i opóźnienia transmisji — dzięki temu po odtworzeniu stają się zsonifikowanym obrazem chwilowego stanu połączeń w globalnej sieci komunikacyjnej, a muzyk zaczyna improwizować sam ze sobą. Działaniu towarzyszy wizualizacja pakietów danych wysyłanych i odbijających się od różnych sieciowych lokazacji. Artysta podkreśla, że używa internetu nie jako narzędzia, ale przestrzeni służącej obserwacji. Wykonywany za każdym razem z towarzyszeniem innego instrumentalisty performans został w 2004 roku wyróżniony główną nagrodą netarts.org przez tokijskie Machida City Museum of Graphic Art in Tokio. Współwykonanie: Jakub Kruk, wiolonczela. Miejsce i czas rejestracji: XI Biennale Sztuki Mediów WRO 05, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, maj 2005

Jarosław Kapuściński / The Point Is… / 2003 / PL/US / 12’32”

Intermedialny wykład-performans The Point Is… zainspirowany jest książką Wasyla Kandinskiego Punkt, linia, a płaszczyzna, w której autor podejmuje próbę metodycznej i obiektywnej klasyfikacji podstawowych graficznych środków ekspresji. W praktyce opinie artysty okazały się dość subiektywne, a ton w jakim zostały wyrażone sam w sobie ekspresyjny. The Point Is… jest żartobliwym przeniesieniem tego quasi naukowego przedsięwzięcia w sferę intermedialnego performatywnego działania. Punkty w obrazie zderzane są z gestami muzycznymi i wyrażeniami słownymi aby „metodycznie” ukazywać wielość wymiarów „punktu intermedialnego”. Miejsce i data dokumentacji: X Biennale Sztuki Mediów WRO 03 Globalica, Wrocław, maj 2003

Julien Maire / Demi-Pas / 2005 / FR / 11’25”

Demi-Pas to performans projekcyjny, którego efektem jest krótki film wyświetlany przy użyciu techniki „odwróconej kamery”. Projektor został zamieniony w domowy mikro-mechanizm wytwarzający animowane obrazy przy użyciu techniki podobnej do techniki kinematograficznej. Demi-Pas stosuje zatem swoje własne metody budowania narracji, swoją własną akcję i obrazy, przypominając wyświetlany z projektora teatr. Rzeczywiste przedmioty i materiał fotograficzny zostają przeniesione do wnętrza projektora. W oparciu o tę eksperymentalną formę projekcji, film opowiada historię o niezwykle prostej strukturze: dzień z życia pewnego mężczyzny. Demi-Pas to krótki film, który konstruuje codzienną rzeczywistość, podkreślając jej jednoczesną prostotę i skomplikowaną naturę. Miejsce i data dokumentacji: 11. Biennale Sztuki Mediów WRO 2005, Wrocław, maj 2005

Sara Kolster, Derek Holzer / ResonanCity / 2005 / NL/US / 5’32”

ResonanCITY to performans, w którym artyści wykorzystują i poddają recyklingowi miliardy dźwięków i obrazów, które każdego dnia zanikają nieusłyszane i niedostrzeżone, tylko dlatego, iż są zbyt niepozorne, lub dlatego, że brak nam narzędzi aby je wychwycić. ResonanCITY zbiera te mikroskopijne dźwięki z różnych miast, a następnie powiększa je przekształca. Złożone z obrazu i dźwięku nowe miasto jest każdorazowo budowane w przestrzeni podczas kolejnych wykonań performansu. Artystka wideo Sarah Kolster stosuje makro obiektywy i light box. Bez wykorzystywania żadnych efektów, przechwytuje obrazy i ręcznie manipuluje znalezionymi materiałami. Dźwięk jest także skomponowany z obiektów znalezionych, muzyki ludowej, tekstów mówionych lub nagrań terenowych. Miejsce i data dokumentacji: XI Biennale Sztuki Mediów WRO 05, Wrocław, maj, 2005

Incite/: Kera Nagel + André Aspelmeier / Bez tytułu (WRO 07) / 2007 / DE / 5’36”

incite/: (Kera Nagel, André Aspelmeier) to założony w 2002 roku w Hamburgu duet artystyczny tworzący elektroniczne kompozycje audiowizualne. Charakteryzuje ich oryginalne minimalistyczne brzmienie, połączone z dynamiczną, idealnie zsynchronizowaną z dźwiękiem warstwą wizualną utrzymaną w tonach szarości. Monochromatyczne, silnie przekształcone obrazy wideo zawsze projektowane są na ekran, białą bryłę podestu i ciała wykonawców, którzy w ten sposób stają się częścią dynamiki i narracji audiowizualnego dzieła. Począwszy od 2007 roku duet regularnie występuje na Biennale Sztuki Mediów WRO, dwukrotnie zdobywając nagrody (2007 i 2011). Ich twórczość została nagrodzona także Visual Music Award (2012) oraz w ramach takich festiwali jak: VAD Girona (2007) czy International Videofestival Bochum (2008). Miejsce i data dokumentacji: 12. Biennale Sztuki Mediów WRO 2007, Wrocław, maj 2007

Scanner. D-Fuse / Lights Turned Down / 2007 / UK / 16’30”

Performans skupia się na związkach pomiędzy światłem a dźwiękiem. Zniekształcony i przetworzony cyfrowo ruch uliczny zamienia się w świetlisty tunel. Lights Turned Down bazuje na żywej wymianie pomiędzy artystami wprawiającymi w ruch kolor, tekstury i muzykę oraz obrazem pędzącym w tempie 128 uderzeń na minutę.

Brian Mackern / (((.living.stereo.))) / 2007 / UY / 8’25”

(((.living stereo.))) to prezentacja przez artystę jego CD-ROM-u demonstrującego dwa sposoby wykorzystywania, postrzegania i słyszenia zjawisk, wykorzystujących procesy cyfrowe. Jego główny interfejs przedstawia fragmenty filmu Introducing Stereophonic Phonograph Records z 1958 roku. Każda z głównych sekcji: SoundCode.Sketches i cinema.tik, prowadzi do różnych zestawów zabawek dźwiękowych (proste interfejsy dźwiękowo-wizualne oraz remixery), które odzwierciedlają dwa sposoby interakcji/reakcji z kodem i procesami cyfrowymi, ściśle powiązanymi z dźwiękiem i efektami wizualnymi. Rozdział SoundCode.Sketches pokazuje zabawki dźwiękowe, w których procesy kodowania są ściśle związane z efektami wizualnymi. W czasie gdy artysta nimi steruje, efekty wizualne ukazują nagość kodu. Rozdział cinema.tik pokazuje te same procesy, ale „powleczone” ikonograficznymi pętlami i fragmentami filmów, związanych z „historią” artysty jako odbiorcy kultury. Użyte kody są readaptacjami kodów znalezionych w Internecie i zaprojektowanych do innych celów (np. uprzestrzennianie fizyki, przedstawienia wzorów, itp.). Stąd wynikają trzy podejścia, czy poziomy, remiksowania: dźwiękowo-wizualny/interfejsowy, kod oraz kultura. Miejsce i data dokumentacji: 12. Biennale Sztuki Mediów WRO 2007, Wrocław, maj 2007

Brin Mackern / Chamanic Interferences / 2007 / UY / 8’44”

Chamanic Interferences to seria wizualno-dźwiękowych prac, wynikła ze współpracy różnorodnych twórców i muzyków. Głównym motywem tego projektu jest idea „podwójnej świadomości” i jej roli w sztuce. Poprzez pojęcie „podwójnej świadomości” artysta ujmuje stan istnienia, który otwiera jednocześnie dwa lub więcej odrębnych pól doświadczeń. W klasycznej terminologii antropologicznej stan ten określany jest jako szamański „trans”, w trakcie którego szaman przemierza najdalsze kresy rzeczywistości i przestrzenie psychiczne. We współczesnej technologicznej rzeczywistości pojęcie „podwójnej świadomości” objawia się w możliwości przemieszczania się bez trudu poprzez nieskończoną Cyberprzestrzeń, przy jednoczesnym pozostawaniu w obrębie struktur świata materialnego. Miejsce i data dokumentacji: 12. Biennale Sztuki Mediów WRO 2007, Wrocław, maj 2007

Suguru Goto / Augmented Body / 2007 / JP / 2’11”

 

Burstscratch / Le Point Aveugle / 2007 / FR / 11’30”

Kino intuicyjne, z białym ekranem lub bez, z ostrością lub bez, bez pop-cornu ani gazowanych napojów, organizowane w strukturę poprzez zagmatwany scenariusz. Autystyczna projekcja obrazów w ruchu, następujących jeden po drugim, rzucanych za pomocą starodawnych instrumentów, które od kilku lat zastępuje cyfrowa akrobatyka. Wraz z Le Point Aveugle (Ślepa plamka) przedstawiamy sesję live cinema, performance wizualno-dźwiękowy wykorzystujący kilka projektorów 16mm. Pierwotne obrazy są sterowane i przekształcane za pomocą różnych środków: zmiany ostrości, wielokrotnej ekspozycji, powtarzania sekwencji, częściowego maskowania, dodawania kolorowych filtrów lub przeźroczystych przedmiotów… W założeniu przyjmujący formę dialogu kilku twórców filmowych, performance ten ujmuje obraz filmowy jako materiał i światło, jako wytryskujący z ciemności wizualny strumień, nieustannie niszczony i rekonstruowany. Poprzez porzucenie opowiadania, w celu przedefiniowania naszego stosunku do natury medium jakim jest film, staramy się stworzyć coś na wzór kontemplacyjnej podróży, pozostawiając każdemu widzowi podjęcie starań o przeprowadzenie własnych poszukiwań… Miejsce i data dokumentacji: 12. Biennale Sztuki Mediów WRO 2007, Wrocław, maj 2007

Johannes Kreidler / RAM Microsystems / 2007 / DE / 4’37”

Pamięć o swobodnym dostępie (RAM) jest roboczym magazynem komputera, jego krótkoterminową pamięcią, miejscem gdzie dane są edytowane z dużą szybkością. Operacje zachodzą tam zawsze w systematycznej spójności, na przykład podczas gdy w sukcesywnych blokach opracowywane są różne domeny. Nie różni się to zbytnio od ludzkiego mózgu. Podczas tego dynamicznego performansu komputer bez przerwy odczytuje około 350 sampli. Jako materiał improwizowany są one przeszeregowywane i przekształcane za pomocą haptles, instrumentu własnej konstrukcji, który jest przeprogramowanym joystickiem z symulatora lotów, umożliwiającym ręczną kontrolę nad samplami.

Paweł Janicki / MtnCtrld / 2008 / PL / 5’18”

Główną ideą performansu MtnCtrld jest de- i rekonstrukcja klasycznego autoportretu jako formy opartej na współczesnych mediach. Realizacja ta w równym stopniu wykorzystuje formy wizualne jak i dźwiękowe. Praca opiera się na systemie śledzenia ruchu – kamera fotografuje twarz artysty i jego gesty. Strumień wideo przetwarzany jest przez system, a powstała abstrakcyjna informacja może być traktowana jako ekwiwalent tradycyjnego sposobu reprodukcji obrazu. Dane te są następnie przekształcane do struktur dźwiękowych, te z kolei są za pomocą odpowiedniego oprogramowania w czasie rzeczywistym zamieniane w formy wizualne. Wideo dzięki uprzejmości Ani Ejsmont, Czas i miejsce rejestracji: Festiwal Podwodny Wrocław, Wrocław, lipiec 2008

Yoshihito Mizuuchi / A / 2009 / JP / 51”

A to krótki performans dźwiękowy w stylu low-fi, w którym artysta wykorzystuje m.in. zbudowany przez siebie obiekt kinetyczny, połączone ze sobą sznurkami plastikowe butelki, niewielki stół, kolorowe markery oraz proste, własnoręcznie wykonane urządzenia elektroniczne. 
Miejsce i data of dokumentacji: 12. Biennale Sztuki Mediów WRO 09 EXPANDED CITY, Wrocław, maj 2009

Eric Siu / eeyee / 2009 / JP / 1’16”

Optical handlers—eeyee to urządzenie optyczne wykorzystujące ruchome kamery i wbudowane w rodzaj okularów ekrany LCD. Używając go w trakcie performansów w przestrzeniach publicznych, artysta zachęca ludzi do interakcji w prosty sposób – bawiąc się z nimi, zaburza jednocześnie ich doświadczanie własnego ciała. To działające w czasie rzeczywistym urządzenie do patrzenia, dzięki stereoskopowym efektom wizji oferuje użytkownikom nadmiar rzeczywistości, zadając pytanie: „Czy przypadkiem nie żyjemy już w świecie 3D? A może jednak?” Przypominające gogle urządzenie eeyee wyposażone jest w zestaw skierowanych na zewnątrz ekranów LCD, co pozwala osobom postronnym widzieć to, na co patrzy performer za pomocą kamer umieszczonych na swoich dłoniach. Miejsce i data dokumentacji: 13. Biennale Sztuki Mediów WRO 2009 EXPANDED CITY, Wrocław, maj 2009

Dmitry Starkovsky / …as if forest / 2009 / RU/US / 11’39”

 

Elie Blanchard / Eile / 2009 / FR / 17’30”

 

Andrea Lange / Self-resolution / 2009 / NO / 4’50”

Self-Resolution to performans w trakcie którego na żywo powstaje analogowa kompozycja dźwiękowa z czterech odbiorników radiowych. Każde radio posiada cyfrowy zegar pokazujący efekt krótkich spięć – zniekształcony obraz. Pulsowanie dźwięku wiąże się bezpośrednio z pulsowaniem zegarów. Wygenerowane sekwencje minimalne są uzależnione od upływu czasu i strumienia prądu przepływającego przez niewielkie urządzenia i ciało artystki. To podstawa sekwencji słyszalnych. Obrazy diod LED z zegarów radiowych są rzutowane na ściany, żeby zintensyfikować fizyczne odczuwanie tętniącego dźwięku. Powtarzający się zasadniczy rytm dźwięków i obrazu symbolizuje ruch pomiędzy początkiem a końcem – powiązany z najbardziej elementarnym procesem zachodzącym w naszych własnych ciałach. Zbudowanych urządzeń radiowo-dźwiękowych w zasadzie nie da się kontrolować. Miejsce i data dokumentacji: 13. Biennale Sztuki Mediów WRO 09 EXPANDED CITY, Wrocław, maj, 2009

Stelarc / Phantom Flesh Circulating Organs / 2011 / AU / 14’07”

 

Cécile Babiole / Stitch’n’Glitch / 2011 / FR / 2’16”

Stitch’n’Glitch to performans muzyczny na maszynę do szycia i komputer. Muzyka jest tu kreowana, robiona na maszynie, pozbawionej przez artystkę swej pierwotnej funkcji. To swego rodzaju hołd dla technologii używanych w życiu codziennym, wchodzących w ostatni etap użytkowania, tuż przed wyjściem z obiegu. Jak mówi artystka, jest to kobiecy punkt widzenia w konfrontacji techniką i kreacją. „Szycie dźwięków” na maszynie powoduje, że ta najzwyklejsza aktywność, uważana za typowo kobiecą, zostaje przedefiniowana, staje się artystyczną kreacją. Babiole łączy muzykę konkretną z muzyką syntetyczną – dźwięk maszyny na żywo jest kształtowany przez program do syntezy dźwiękowej w czasie rzeczywistym. W momencie, gdy artystka moduluje dźwięki, osoba przy maszynie szyje na płachcie materiału partyturę dźwiękową do dzieła muzycznego, które właśnie powstaje. Miejsce i data dokumentacji: 14. Biennale Sztuki Mediów WRO 2011 ALTERNATIVE NOW, Wrocław, maj 2011

Megan Daalder / Tribute to Karl Sims / 2011 / US / 3’44”

Virtual Evolved Creatures Karla Simsa był wczesnym eksperymentem przeprowadzonym w dziedzinie sztucznego życia. Wykorzystał algorytmy genetyczne do generowania stworzeń potrafiących chodzić, pływać lub skakać w symulowanym środowisku wirtualnym. Projekt jest rodzajem hołdu składanego przez ludzi jednym z najbardziej urokliwych i trwałych sztucznych form życia. Performansowi Megan Daalder towarzyszy projekcja oryginalnych stworzeń Karla Simsa z 1994 roku. Miejsce i data dokumentacji: 14. Biennale Sztuki Mediów WRO 2011 ALTERNATIVE NOW, Wrocław, maj 2011

Francesca Fini / Western Meat Market / 2011 / IT / 7’04”

Performans dokamerowy, w którym artystka zajmuje się mięsem, jako kwintesencją nas samych i fizycznym materiałem, z jakiego zbudowane są inne istoty. Mięso jako przewodnik łączący nas z nimi, szukając dialogu, negocjując. Artystka trzyma w dłoni elektrodę przez którą płynie prąd o niskim napięciu, druga elektroda dotyka metalowej folii, na której ułożone są kawałki surowego mięsa. Gdy dotyka ich pieszczotliwym, delikatnym ruchem, obwód elektryczny się zamyka, a sygnał jaki się wten sposób generuje jest przekładany na dźwięk. Praca była pokazywana jako dokumentacja podczas XIV Biennale Sztuki Mediów WRO 2011 Alternative Now

Andrzej Dudek-Dürer / Żywa Rzeźba / 2011 / PL / 1’48”

 

Noriko Yamaguchi / Pillow Talk#2 / 2011 / JP / 4’41”

Pillow Talk Noriko Yamaguchi to wydarzenie będące rodzajem platformy prezentacji dokumentacji performansów młodych artystów z Kioto. Premiera Pillow Talk#1 odbyła się w grudniu 2010 roku. Prezentacja podczas WRO 2011 została uzupełniona o nowe zapisy. W ciągu dwóch wieczorów ubrana w kimono Noriko Yamaguchi swoją opowieścią poprowadziła leżącą na poduszkach publiczność przez działania Mari Oty, grupy Weast, Sawako Tanizawy, Tomoiko Kyogoku oraz swoje własne. Miejsce i data dokumentacji: 14. Biennale Sztuki Mediów WRO 2011 ALTERNATIVE NOW, Wrocław, maj 2011

Karl Heinz Jeron / Hermes / 2013 / DE / 5’09”

Hermes to wykonywana przez śpiewające roboty opera, jej libretto artysta opracował na podstawie rozmów odbywanych przez telefony komórkowe w środkach transportu publicznego, których był niechcącym świadkiem. Zapisywane przez niego fragmenty rozmów anonimowych współpasażerów złożyły się na klasyczną opowieść o miłości i seksie, zdradzie i winie,  tajemnicy i cierpieniu. Wykonane z gotowych przedmiotów i zwykłych, codziennych materiałów niewielkie, śpiewające roboty (dwoje solistów i chór) poruszają się po scenie. W warstwie wizualnej performans ilustrują obrazy z banku zdjęć Fotolia. Spośród ponad 22 milionów plików według słów kluczowych zawartych w libretcie czteroaktowej opery zostały wyszukane i wybrane takie, które ilustrują pojęcia: JA, NIC, SEKS, WINA oraz BÓG. Miejsce i data dokumentacji: 14. Biennale Sztuki Mediów WRO 2013 Pioneering Values, Wrocław, maj 2013

Quentin Aurat, Émilie Pouzet / Jack Duo / 2013 / FR / 5’29”

Jack Duo to performans dźwiękowy wykorzystujący ciało jako interfejs muzyczny. Instrument, na którym gra dwoje performerów, składa się z trzech kabli typu jack, które są podłączone do miksera, tworząc pętle sprzężenia zwrotnego. Dzięki temu każde dotknięcie wtyczek i kontakt cielesny między artystami generuje całą gamę pojedynczych dźwięków. Ciało, „podpięte” niczym elektryczna gitara, staje się złożonym i niestabilnie działającym instrumentem. Miejsce i data dokumentacji: 14. Biennale Sztuki Mediów WRO 2013 Pioneering Values, Wrocław, maj 2013

Lucas Abela / Justice Yeldham / 2013 / AU / 11’05”

Justice Yeldham, alter-ego australijskiego performera, artysty dźwiękowego i autora instalacji Lucasa Abeli, kiedyś klasyfikowany jako eksperymentalny turntablista, realizuje radykalny dźwiękowy performans, w którym przyciskając swoją twarz i usta do szkła i wykorzystując różnorodne techniki wokalne, od śpiewu gardłowego po prychanie, zamienia zwykłą szybę w pierwotny instrument. Miejsce i data dokumentacji: 15. Biennale Sztuki Mediów WRO 2013 PIONEERING VALUES, Wrocław, maj 2013

Cod.Act: André et Michel Décosterd / Pendulum Choir / 2013 / CH / 26’06”

Pendulum Choir  to koncert-performans na 9 głosów a capella i 18 hydraulicznych dźwigni. Praca wyróżniona m.in. Grand Prize na Japan Media Arts Festival (2012) i nagrodą Golden Nica (2013) na festiwalu Ars Electronica, jest jednocześnie instalacją, peformansem i utworem muzycznym, w którym technologiczna, mechaniczna konstrukcja w widoczny sposób przenika warstwę dźwiękową, jak i ciała wykonawców – chórzystów, ustawionych na uchylnych platformach. W ten sposób powstaje ruchome „ciało” dźwiękowe, którego akustyczne parametry determinowane są przez parametry poruszającej śpiewakami maszynerii. Ciała i głosy wykonawców współgrają z siłą ciążenia lub istnieją wbrew niej, harmonijnie falują, albo delikatnie ocierają się o siebie, zniewolone mechaniczną uprzężą, przytwierdzone do ciężkiej hydraulicznej konstrukcji. Miejsce i data dokumentacji: 15. Biennale Sztuki Mediów WRO 2013 PIONEERING VALUES, Wrocław, maj 2013

Eric Siu / Touchy / 2013 / HK

W realizowanym najczęściej w przestrzeniach publicznych performansie Touchy Eric Siu używa przenośnego interaktywnego urządzenia, które analizuje istotę międzyludzkiego kontaktu. Artysta nosi na głowie specjalny hełm z zamontowanymi migawkami, które zasłaniają mu oczy. Jest ślepy, dopóki ktoś nie chwyci trzymanej przez niego żarówkopodobnego interfejsu Touchy Bulb i nie dotknie nią ciała artysty. Wówczas migawki otwierają się, a Touchy, człowiek-kamera, przez chwilę widzi świat i dotykającą go osobę. Dotyk trwający nieprzerwanie przez 10 sekund, sprawia, że urządzenie robi zdjęcie, wyświetlane na ekranie, zamontowanym z tyłu kasku. Interakcja oparta jest na najprostszej z możliwych technologii – zamknięcia obwodu przez dotyk. Miejsce i data dokumentacji: XV Biennale Sztuki Mediów WRO 2013 Pioneering Values, Wrocław, maj 2013

Cécile Babiole / Bzzz! – The Sound of Electricity / 2013 / FR / 5’59”

Bzzz! – The Sound of Electricity  to rzeźba dźwiękowa pozwalająca usłyszeć prąd, a jednocześnie performans realizowany przy jej pomocy.  Konstrukcja pracy tworzy promień, zorganizowany wokół centralnie usytuowanego generatora fal dźwiękowych, otoczonego zestawem zamontowanych na ścianie głośników. Generator podłączony jest do głośników wiązką rozgałęziających się kabli, przez które płynie prąd. Generator wygląda dość surowo, zbudowany jest z kilku podstawowych elektronicznych elementów, które – modulując prąd – tworzą delikatne dźwiękowe wibracje. W przestrzeni wytwarzanych jest jednocześnie sześć dźwięków, zapraszając widza do przemieszczania się od jednego dźwięku do drugiego i doświadczania ich wzajemnych oddziaływań. Odkrywając na nowo przestarzały generator fal dźwiękowych w cyfrowym świecie, Bzzz! brzmi jak hołd złożony nieprzetworzonemu, niezsamplowanemu dźwiękowi analogowemu, a jednocześnie swoisty komentarz do historii technologii. Miejsce i data dokumentacji: 15. Biennale Sztuki Mediów WRO 2013 PIONEERING VALUES, Wrocław, maj 2013

Aki Onda / Cassette Memories / 2013 / JP/US / 2’34”

Cassette Memories, to realizowany przez artystę od ponad dwóch dekad performans site-specific, w którym przy pomocy kasetowego Walkmana realizuje on zapisy polowe, przechowywane przez niego następnie w formie pamiętników, zawierających dźwięki, ale także osobiste wspomnienia. Podczas performansu artysta manipulując fizycznie Walkmanami i bawiąc się z elektroniką, rozbiera i rekonstruuje poszczególne dźwięki. W rezultacie powstaje dźwiękowy kolaż z zapisaną na taśmach muzyką w tle. Dokumentowanie wspomnień przy pomocy dźwięków, sprawia, że znaczenia pierwotnych wydarzeń zostają pozbawione swej doniosłości, eksponując istotę pamięci. Efekt jest niewidoczny, ale można poczuć, jak odżywające przy muzyce wspomnienia budzą do życia te jeszcze śpiące. Miejsce i data dokumentacji: 15 Biennale Sztuki Mediów WRO 2013 Pioneering Values, Wrocław, maj 2013

IP Group: Jakub Lech + Bogumił Misala / dIP (deconstructing Identity Paradigm) / 2013 / PL / 5’08”

Audiowizualny performans Jakuba Lecha i Bogumiła Misali, w którym trzy swobodne strumienie: słowo, muzyka i obraz prowokują do gry percepcyjnej. Wybici z nawyków poznawczych, zarówno twórca, jak i odbiorca, uruchamiają ponowny proces kodowania i dekodowania znaczeń. Przepływ danych: 1. generator słów 2. syntezator mowy 3. przetwarzanie sampli audio / budowanie sampli wideo 4. konfrontacja: wymiana danych (obraz a dźwięk) 5. randomizacja zbudowanych struktur 6. budowanie synchronicznych struktur 7. performans na żywo. Miejsce i data dokumentacji: 15. Biennale Sztuki Mediów WRO 2013 PIONEERING VALUES, Wrocław, 11 maja 2013

Tina Tonagel / Himalaya Variations / 2013 / DE / 5’10”

Improwizacja na  parę rzutników i  gamę wykonanych na  zamówienie elektronicznych generatorów dźwiękowych. W  projekcie Himalaya Variations artystka łączy manualne i  automatyczne mechanizmy produkcji dźwięku, grając na  eksperymentalnym instrumencie sieciowym zaaranżowanym w  iluminowanej przestrzeni wykonanej m. in. z  elementów gitar elektrycznych, pił tarczowych, budzików, perforowanej blachy i  silników. Spektrum dźwiękowe obejmuje zakres od  wyrafinowanych tonów po  skomplikowane rytmy, podczas gdy  w tle projekcja dwóch nałożonych na  siebie obrazów i  bezpośrednia wizualna translacja produkcji dźwięku tworzy olśniewający pokaz koloru i  światła, który  zaciera granice między obrazem i  dźwiękiem.

Istvan Kantor / Media Revolt / 2014 / CA / 26’14”

Performans Media Revolt artysta wykonał podczas swojej jego retrospektywnej wystawy pod tym samym tytułem, prezentowanej w ramach cyklu wystaw RenomaWRO we Wrocławiu w czerwcu 2014 roku. Open-pop-star Monty Cantsin, to konsekwentnie ekscentryczny i radykalny kanadyjski artysta węgierskiego pochodzenia Istvan Kantor, (ur.1949) którego charakterystyczne, zaangażowane realizacje prowokują dyskusje na temat instytucjonalizmu sztuki i jej autorytetów. Posługuje się różnorodnymi środkami wyrazu, onsekwentnie walcząc o niezależność artysty w coraz bardziej unifikującym się technologicznie, a rozwarstwiającym się ekonomicznie społeczeństwie. Tworzy wideo, performanse, instalacje multimedialne i muzykę elektroniczną, inicjuje ruchy o charakterze społecznym, jak np.: otwarty ruch artystyczny Monty Cantsin, czy ogólnoświatowy undergroundowy ruch Neoizm. Od wczesnych lat osiemdziesiątych wydał ponad tuzin albumów muzycznych, jako performer wywarł duży wpływ na środowisko alternatywnej muzyki noise czy electropop. Jego muzyka czerpie z różnorodnych stylów i gatunków – od klasyki do synthpopu lat osiemdziesiątych, punka, muzyki industrialnej, wojskowych marszy czy francuskich chansons de geste.