Info

Niebo nad portem miało barwę ekranu monitora, nastrojonego na nieistniejący kanał.
— Neuromancer, William Gibson, tłum. Piotr W. Cholewa

Brigitta Bödenauer, austriacka artystka, którą Centrum Sztuki WRO gości na rezydencji zorganizowanej z Austriackim Forum Kultury oraz Programem Rezydencji Artystycznych AIR Wro, w październiku dołączyła do autorów serii Przewijanie taśm. Wspólnie, na podstawie dzieł zgromadzonych w Kolekcji WRO, przygotowali program wideo dedykowany techno-dystopii i estetyce cyberpunk.

Kolejny pokaz z cyklu Przewijanie taśm poświęcony będzie cyberpunkowi, fenomenowi kulturowemu, który w latach 80. i 90. przenikał zjawiska literackie, filmowe, muzyczne, oraz gry komputerowe. Inspirowany prozą Burroughsa oraz filmami Ridleya Scotta i Johna Carpentera stanowił fantazję dotyczącą nadziei i lęków wywołanych postępem technologii cyfrowych. Tech Noir postara się ukazać fenomen cyberpunku w sztuce głęboko zakorzenionej w nowych technologiach.

autorzy serii: Dagmara Domagała, Maurycy Wiliczkiewicz, Kamil Kawalec
współpraca: Brigitta Bödenauer

Prace

Jill Scott (AU), The Digital Body-Automata, 1997, fragment programu TV, 2:21

Tryptyk Jill Scott stanowi część kolekcji Medienmuseum Zentrum für Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe. Zmienne elementy instalacji aktywowane są poprzez cielesny kontakt oraz interakcję publiczności ze specjalnie zaprojektowaną przestrzenią. Dotykając metalowych części obiektów widzowie mogą zobaczyć na monitorach animowane postacie, reprezentujące pięć różnych rodzajów fantazji o mechanicznych transformacjach ciała przez technologię. Od medycznych manipulacji, przez fascynację androidami, przemianą przedmiotu w człowieka, plany stworzenia ciała połączonego z mechanicznymi częściami, aż do ilustracji historii sztucznej inteligencji i idei przeniesienia umysłu do komputera.
Czas i miejsce dokumentacji: WRO2000@kultura, Wystawa 17. Południk, Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego, listopad-grudzień 2000.

Stelarc (AU), PSYCHO/CYBER: Event for Scanning Robot and Laser Eyes, 1993, dokumentacja performansu, 4:15

Ramię CNC wspiera ciężar oraz determinuje ruchy ciała, do którego jest podłączone. Stelarc eksperymentuje z ograniczeniami ciała, opracowuje strategie rozszerzania jego możliwości, sprzęgając ciało z robotyczną protezą oraz cyfrową technologią. Artysta zwraca uwagę na postępującą automatyzację i związany z nią strach przed pasywną ewolucją cyborgicznych zombie.
Czas i miejsce dokumentacji: MuuMedia Festival, The Cable Factory, Helsinki, maj 1993.
Dzięki uprzejmości artysty.

Antonin De Bemels (BE), Il s’agit, 2003, wideo, 4:09

W tej wideo-graficznej pracy De Bemels kontynuuje swoje badanie fizyczności i wizualnych ograniczeń ruchu, tańca i ludzkiego ciała. W centrum znajduje się statyczny tułów; jak się zdaje, miesza się on z rytmicznie poruszającymi się kończynami tancerza – oczy zamknięte, głowa przekrzywiona jak u kukły. Il s’agit prezentuje iluzoryczną i złożoną metaforę odnoszącą ludzkie ciało do mechanicznych wzorów i kształtów. W cybernetycznym „balecie mechanicznym” trzepoczących i wirujących ramion organizm tancerza niejako się rozczłonkowuje, by następnie połączyć się na krótki, ale pełen spokoju, moment.
Praca z programu 11. Międzynarodowego Biennale Sztuki Mediów WRO 05.

Jeffrey Shaw (AU), Disappearance, 1992, dokumentacja instalacji, 1:23

Praca stanowi część kolekcji Medienmuseum Zentrum für Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe. Monitor kineskopowy (CRT) zamontowany na przemysłowym wózku widłowym wyświetla wirtualną reprezentację tancerki wykonującej piruet. Widły poruszają się w górę i w dół, skanując jej sylwetkę od stóp do głów, podczas gdy cała maszyna obraca się wokół własnej osi symulując taneczny obrót. Kamera wewnątrz komory silnika pojazdu rejestruje i w czasie rzeczywistym przekazuje na monitor obraz miniaturowej baletnicy. Maszyna, ożywiając jej ruchy, dokonuje autoreprodukcji. Instalacja przywołuje obraz balerinek umieszczanych na wieczkach szkatułek z pozytywką, które Shaw uważa za formę robotów pierwszej generacji.
Dzięki uprzejmości Zentrum für Kunst und Medientechnologie w Karlsruhe.

Piotr Wyrzykowski aka. Peter Style (PL), There is No Body, 1999, fragment programu TV, 14:32

There is No Body to wirtualny performans oparty na umieszczonym w sieci interaktywnym modelu ciała Davida EveryBody, postaci inspirowanej Dawidem Michała Anioła. David, choć stworzony na wzór i podobieństwo Petera Style’a, nie posiada ciała. Jest jedynie zakodowaną informacją, która może zostać poddana reintepretacji przez uczestników wirtualnego performansu. David jest nie tyle “każdym” (everybody), co “każdym ciałem” (every body), nieśmiertelną matrycą zapisaną w pamięci ROM.
Czas i miejsce dokumentacji: wystawa Prywatność, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot, produkcja: TVP Gdańsk, realizacja: Joanna Gula Cichocka, 1999 r.
Dzięki uprzejmości artysty.

Istvan Kantor (CA), The Trinity Session, 2001, wideo, 7:29

Wideo prezentuje performatywne działanie MachineSexActionGroup (MSAG). Mechaniczny performans nawiązujący do biurowego erotyzmu i cyber-sportowej ekstazy zgłębia socjo-fizyczny aspekt trans-kinetycznej rozkoszy oraz techno-orgazmiczne środowisko szybkobieżnej wymiany informacji.
Działanie MachineSexActionGroup odwołuje się do nowej formy technologicznego perfromansu zainicjowanej przez Istvana Kantora w drugiej połowie lat 90. XX w. Kantor powołał MSAG jako technologiczne laboratorium teatralne, w którym dramaturgiczną narracją zastępuje konflikt pomiędzy działaniem kinetycznym a szumem informacyjnym. Aktualizując teorię Wilhelma Reicha, działanie MSAG stawia tezę, że seksualność wraz z technologią stanowią centrum, wokół którego obraca się tak życie społeczne, jak życie wewnętrzne jednostki. Drastyczne działania MSAG zgłębiają fizyczne struktury ciała oraz narzędzia współczesnej technologii w relacji do seksualności i systemów aparatów informacyjnych.
Praca powstała w ramach rezydencyjnego projektu TransSexTech w centrum sztuki mediów Trinity Square Video w Toronto.
Dzięki uprzejmości artysty.

C.U.K.T. (PL), Wiktoria Cukt, 2000, relacja z kampanii wyborczej, 12:56

Pomiędzy populizmem a demokracją. Artyści związani z Centralnym Urzędem Kultury Technicznej (CUKT) zorganizowali przed wyborami prezydenckimi w 2001 roku profesjonalną kampanię wyborczą wirtualnej kandydatce sterowanej specjalnie napisanym programem komputerowym o nazwie “Obywatelski Software Wyborczy”. Wiktoria Cukt, w założeniu jej twórców, była kandydatką doskonałą, spełniającą zarówno realne jak i nierealne oczekiwania swoich zwolenników. Demonstrowała wiarę w demokrację bezpośrednią i partycypacyjną, bez niepotrzebnych, szkodliwych pośredników. Hasłem wyborczym Wiktorii Cukt było „Politycy są zbędni”. Każdemu otwarciu sztabu wyborczego Wiktorii Cukt towarzyszył rave, podczas którego zbierane były postulaty Wiktorii, podpisy poparcia oraz deklaracja członkostwa w Partii Wiktorii Cukt. Akcja CUKT-u w dalszym ciągu pozostaje jedną z najbardziej znaczących manifestacji współczesnego polskiego aktywizmu i akcjonizmu.
Dzięki uprzejmości artysty.

Castigliano Quamontes (USA), Revolt of the Masses, 1998, wideo, 2:00

Nieczłowieczy głos recytuje fragment jednego z najważniejszych dzieł myśli społecznej XX wieku – Buntu mas José Ortegi y Gasseta.
Praca z programu 7. Międzynarodowego Biennale Sztuki Mediów WRO 99 Siła taśmy.

Jennifer i Kevin McCoy (USA), Transmission, 1997, wideo, 7:30

Wideo przybiera formę przechwyconej transmisji zawierającej wiadomość od zagubionego podróżnika.
Praca z programu 7. Międzynarodowego Biennale Sztuki Mediów WRO 99 Siła taśmy.

TRT: 56:35