1. Międzynarodowy Festiwal Wizualnych Realizacji Okołomuzycznych
4-10.12.1989

Pierwszy przegląd sztuki mediów i działań interdyscyplinarnych w Polsce przygotowany został poza oficjalnie działającymi instytucjami kultury i poza cenzurą, przez niezależną kooperatywę twórców, badaczy i miłośników sztuki awangardowej, Open Studio WRO. Stworzyli je Violetta Kutlubasis-Krajewska, Piotr Krajewski i Zbigniew Kupisz oraz Lech Janerka. Pionierska formuła festiwalu oparta została na prezentacji sztuki łączącej obraz i dźwięk kreowane przy użyciu elektroniki. Jakkolwiek stosowane już wcześniej w sztuce- w powszechnej świadomości urządzenia wideo i komputery  nie kojarzyły się z kreacją artystyczną. Utożsamiano je bardziej  z naukowymi badaniami zmierzającymi do przyszłego komercyjnego wykorzystania, bądź z prognozami science-fiction, niż teraźniejszością i narzędziami kreacji. Sztuka elektroniczna w oficjalnym obiegu była niemal nieobecna.

W legendarnym Czarnym Salonie, sali będącej siedzibą nieistniejącego już wówczas Teatru Grotowskiego, WRO powołało na kilka dni Galerię Laboratorium, gdzie odbywały się pokazy oraz performanse z użyciem ekranu wideo (jednego z dwóch dostępnych wtedy w Polsce) i aparatury elektronicznej. Do legendy przeszła „Cucumber Opera”, akcja zespołu Kormorany w opustoszałej i zdewastowanej przestrzeni industrialnej dawnej wieży ciśnień Na Grobli. Z Rosji przyjechał i zaprezentował swój wynalazek – generator do projekcji efektów świetlnych – Bułat Galejew, uczeń i współpracownik legendarnego genialnego wynalazcy i kompozytora, Lwa Termena (Léon Theremin). Termen, choć przekroczył już wówczas lat 90, objęty był ciągle zakazem opuszczania ZSRR wydanym jeszcze w latach 30. Specjalnie przygotowany dla WRO program wideo pokazało Centre Georges Pompidou. Po latach izolacji, we Wrocławiu pojawiła niemal setka progresywnych artystów z całego świata – od Australii i Japonii, przez całą Europę, po obie Ameryki, były też obecne ważne instytucje artystyczne świata zachodniego. Zostało to, podobnie jak duże zainteresowanie publiczności nowym festiwalem, zauważone przez prasę i telewizję. Zjawisku sztuki elektronicznej i WRO – pierwszemu w Polsce festiwalowi ukazującemu ten nowy fenomen – poświęcono wiele uwagi w newsach oraz omówieniach.

Sukces medialny osiągnęła pierwsza nagroda w międzynarodowym konkursie dla Ménagerie Cécile Babiole, która często pojawiała się w różnych programach telewizyjnych.

Migawki z festiwalu prezentowały telewizyjne serwisy informacyjne, a Program 2 TVP wyemitował obszerny reportaż z festiwalu. Podsumowania WRO publikowała zarówno codzienna prasa, jak i pisma specjalistyczne (magazyn „Film”) oraz niszowe ziny komputerowe. Recenzje za granicą zamieścił m.in. popularny berliński magazyn miejski „TIP”, a w ZSRR (istniejącym jeszcze wówczas) wydawany w milionowym nakładzie miesięcznik „Radio i Telewizja”.

Niemal zaraz po zakończeniu WRO 89 rozpoczęły się pokazy najciekawszych prac z programu festiwalu. Na początku 1990 roku, na zaproszenie Urszuli Czartoryskiej, odbyły się w Muzeum Sztuki w Łodzi trzydniowe pokazy wyboru prac z wrocławskiego festiwalu. Było to pierwsze z licznych zorganizowanych w tym roku przeniesień i początek kontynuowanego do dziś projektu WRO On Tour.

Obszerne prezentacje twórczości polskich twórców zostały pokazane we Francji, Brazylii, Niemczech i Danii, dając początek późniejszym współpracom artystycznym.